Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τα δεδομένα μου σε ομηρία

Το ομολογώ, διαθέτω ένα μικρό μέρος των προσωπικών μου δεδομένων ελεύθερα μέσω των Κοινωνικών Δικτύων. Τα δεδομένα μου αυτά αποθηκεύονται στις ψηφιακές υποδομές των ιδιωτικών εταιρειών που έχουν αναπτύξει τις εφαρμογές αυτές και μπορούν να τα κάνουν σχεδόν ότι θέλουν.

Μπορούν να φτιάξουν προφίλ και να με "προιοντοποιήσουν" για να λαμβάνω εξειδικευμένες διαφημίσεις από άλλες ιδιωτικές εταιρείες που καταβάλλουν το σχετικό αντίτιμο.

Τα δεδομένα που διαθέτω ενσυνείδητα στις πλατφόρμες κοινωνικών δικτύων είναι αποτέλεσμα μίας δικής μου απόφασης χωρίς να λαμβάνω υπόψη τους αλγόριθμους που τα επεξεργάζονται. Δίχως δηλ. να έχω θετική ή αρνητική άποψη εκμετάλλευσης ή αξιοποίησης των δεδομένων αυτών. Απλά τα παρέχω.

Διαβάζοντας το βιβλίο Nexus του Harari βρήκα ενδιαφέρον τον όρο ¨Αποικιοκρατία των Δεδομένων" κυρίως διότι στην εποχή της 4η Βιομηχανικής Επανάστασης όντως τα δεδομένα μας είναι πηγή πλούτου και όντως λίγες εταιρείες τα εκμεταλλεύονται και αποκομίζουν τεράστια κέρδη (όπως η αποικιοκρατική περίοδος τον 19ο αιώνα). 

Η ΕΕ έχει προσπαθήσει να σταματήσει την διαδικασία αυτή με τους Κανονισμούς DGA , DMA και DSA και την επιβολή προστίμων σε μεγάλους παρόχους ψηφιακών υπηρεσιών, αλλά θεωρώ ότι αυτό είναι μία συνταγή για αποτυχία.

Λύση: Μπορώ να τα διαγράψω και να εξαφανιστούν από τα κοινωνικά δίκτυα. Ισχύει;






Δυστυχώς όχι. Η μεν διαγραφή δύναται να "γίνει" αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι παύουν να υπάρχουν στους servers. Και γιατί να σβήσει η οποιαδήποτε εταιρεία τα αγαθά που τις παρέχουν πλούτο; Είναι παράλογο αφού εμείς είμαστε η πρώτη ύλη που πουλάει η Meta, X, Google, Apple, Xiaomi κλπ. Είμαστε όπως ο σίδηρος τον 19ο αιώνα. Απαραίτητος για την βιομηχανία του IT. 

Οι εταιρείες πλέον ξέρουν που πάω, ξέρουν τι έφαγα, ξέρουν τι αγόρασα, ξέρουν αν αρρώστησα, ξέρουν αν σπούδασα, ξέρουν αν είμαι άνεργος. Δεν μπορώ να κρυφτώ. Και με ταξινομούν και φτιάχουν προφίλ και αργότερα θα ενεργοποίησουν και διαδικασίες κοινωνικής πίστωσης. Είμαι σε ομηρία.

Επιπλέον,

Αυτό που με απασχολεί τον τελευταίο καιρό είναι το γεγονός ότι ένα μέρος των προσωπικών μου δεδομένων αποθηκεύονται σε ψηφιακές υποδομές πολυεθνικών εταιρειών χωρίς την δική μου πρωτοβουλία (όπως μέσω των Κοινωνικών Δικτύων). Ποια είναι αυτά: Ιατρικά δεδομένα (εξετάσεις, νοσηλείες), Δεδομένα δικαστικά, δεδομένα περιουσίας (κτηματογραφικά, οχημάτων), δεδομένα ασφάλισης, δεδομένα φοίτησης κλπ. Δηλ. δεδομένα που παράγονται από τα κρατικά πληροφοριακά συστήματα και είναι απαραίτητα για την αλληλεπίδραση μου με τις ψηφιακές υποδομές του κράτους.

Ένα μέρος αυτών των δεδομένων (όχι όλα) αποθηκεύονται σε ιδιωτικές υποδομές στην Ευρώπη στο πλαίσιο της παροχής καλύτερων υπηρεσιών και καταβάλλονται συνδρομές από τον προϋπολογισμό του Κράτους. Θα μπορεί όμως το Κράτος να καταβάλλει τις υψηλού κόστους συνδρομές προς τους (κυρίως) Αμερικάνους παρόχους νεφουπολογιστικών υποδομών ή θα βρεθούμε στην δύσκολη θέση να πέσει "μαύρο" αν δεν έχουμε να πληρώσουμε.

Τα δεδομένα μας είναι ασφαλή ή μπορεί να χρησιμοποιηθούν για επιχειρηματικούς ή άλλους σκοπούς;

Αν δεν θέλω τα δεδομένα μου να βρίσκονται εκεί, μπορώ να τα "διαγράψω" όπως στα κοινωνικά δίκτυα (ας πούμε) ή τα δεδομένα μου είναι σε ομηρία;



Δεν ξέρω τι να πω, ελπίζω ότι τα δεδομένα που παράγω να μην μου προκαλέσουν κακό. Εύχομαι ότι δεν θα τα χρησιμοποιήσει κάποιος ενάντια σε μένα. Ελπίζω να μη βρεθώ σε ομηρία: Τα δεδομένα ή η ζωή σου.


Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

ΜΚΟ και κοινωνικές συγκρούσεις

Εισαγωγή Μία από τις πλέον διαδεδομένες έννοιες στη σύγχρονη πολιτική, οικονομική και κοινωνική ζωή μαζί με αυτήν της «παγκοσμιοποίηση» είναι η έννοια της «Κοινωνίας των Πολιτών» (εφεξής στο κείμενο ΚΠ). Αν και η έννοια της ΚΠ αναφέρεται στις κοινωνικές επιστήμές από παλιά, ωστόσο την τελευταία δεκαετία έχει ξαναβρεθεί στο επίκεντρο του πολιτικού και επιστημονικού ενδιαφέροντος και ο λόγος είναι οι αλλαγές στη σύγχρονη κοινωνία. Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο καθηγήτη Βούλγαρη, η κοινωνία των πολιτών θεωρείται αντίβαρο απέναντι στην φθορά, την απο-ηθικοποίηση, την αποξένωση και τη χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής στα δημοκρατικά καθεστώτα της ύστερης νεωτερικότητας και των παγκοσμιοποιημένων κοινωνιών. Η δεύτερη έννοια που θα μας απασχολήσει είναι αυτή της κοινωνικής σύγκρουσης και στα πλαίσια της συγκεκριμένης εργασίας θα προσπαθήσουμε να δείξουμε τον βαθμό σύνδεσης της ΚΠ με τις κοινωνικές συγκρούσεις. Η δομή της εργασίας είναι η ακόλουθη. Στο δεύτερο κεφάλαιο θα παρουσιαστούν οι έννοιες...

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή...

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε...