Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Ιούνιος, 2006

Μία ιστορία βγαλμένη από έναν στίχο του Villon

Στο ποίημα του "Η Μπαλάντα των Κυράδων του Παλιού Καιρού" ο Villon(1431-1465) αναφερόμενος σε γνωστές γυναίκες του παρελθόντος του αναφέρει σε ένα δίστοιχο του: Κι η Ρήγισσα που αφού έκαμε την γνώρα Του Μπουριντάν, την άνομη, βαθιά Τον έριξε στον Σεν, που να ναι τώρα; Στην εποχή του Villon (15ος αιώνας) οι Παριζιάνοι μαζεύονταν το βράδυ ύστερα από τον δείπνο παρέες-παρέες για να πιουν κανά κρασάκι και να φλυαρίσουν. Στις ταβερνίστικες αυτές συγκεντρώσεις συνήθιζαν να πίνουν στην υγειά της βασίλισσας (Ρήγισσας) της Ναβάρρας. Η πρόποση αυτή ήταν κοροιδευτική. Κατά τα λεγόμενα τους η βασίλισσα Ιωάννα της Ναβάρρας είχε μεταβάλει τον Πύργο του Νελ που βρισκόνταν κοντά στον Σεν (Σηκουάνα) σε θέατρο των νυχτερινών γλεντιών και οργίων της. Το πιο εντυπωσιακό είναι ότι έστεινε καρτέρι στους διαβάτες που πέρναγαν έξω από τον πύργο και όποιος της γουστάριζε τον βουτούσε. Αφού γλένταγε μαζί του και τον ξεζούμιζε διέταζε να τον πνίξουν στο ποτάμι για να μη μαθευτεί το γεγονός. Προπαντών

Μία αναφορά στον Villon

Την αφορμή για αυτό το post μου την έδωσε η ανάγνωση ενός ποιήματος του Villion (1431-1465?) ( http://en.wikipedia.org/wiki/Francois_Villon ) , αυτού του αναρχικού και συνάμα τραγικού ποιήτη της Αναγγένησης. Η ποίηση του Villon χαρακτηρίζεται ως νεωτεριστική και τον καθιστά τον πρώτο μοντέρνο Γάλλο ποιητή. Ο Villon καλλιέργησε συστηματικά την μπαλάντα η οποία είναι ένα είδος αφηγηματικού ποιήματος που συνδιάζει δραματικά και λυρικά στοιχεία. Ο Villon άτομο με εκλεπτισμένη παιδεία λόγω των σπουδών του στο Πανεπιστήμιο, διώχθηκε από τις αρχές για ποινικά αδικήματα (κατηγορήθηκε για φόνο και ληστεία) αλλά και εξαιτίας των σχέσεων του με τον υπόκοσμο. Απομονώνεται, τα ίχνη του χάνονται μετά το 1465, κατατρέχεται από εμμονές και αποκτά μία τραγική υπόσταση, στοιχεία τα οποία τα περνά στα ποιήματα του. Το κακό, η μωρία η ματαιότητα και ο θάνατος είναι στοιχεία των ποιημάτων του. Ο Villon πενθεί για την ματαιοδοξία, τη φθορά του χρόνου και του θανάτου. Ο κόσμος του είναι αφήμερος, ρευστός κα