Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από 2007

Α Παγκόσμιος Πόλεμος: το τέλος της κυριαρχίας της Ευρώπης στον κόσμο.

Πρόσφατα πραγματοποιήθηκε ένα συμβολικό γεγονός που σήμανε ουσιαστικά τον τερματισμό των διαχωριστικών γραμμών σε Ανατολή και Δύση που είχαν δημιουργηθεί μετά το τέλος του Α' παγκοσμίου Πολέμου. Την Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2007 καταργήθηκαν οι συνοριακοί έλεγχοι ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και εννέα χώρες στην Ανατολική Ευρώπη. 90 σχεδόν χρόνια μετά το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και την καταστροφή της Ευρώπης παρουσιάζω στον συγκεκριμένο post τις κυριότερες πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες του Α' Παγκοσμίου πολέμου για την Ευρώπη. «Η εξωτερική μου πολιτική και η εσωτερική μου πολιτική είναι μία και η αυτή. Εσωτερική πολιτική: κάνω πόλεμο. Εξωτερική πολιτική: κάνω πόλεμο. Πάντοτε κάνω πόλεμο.» Ζώρζ Κλεμανσώ Πρωθυπουργός της Γαλλίας εν έτη 1918 «Οβίδες, ασφυξιογόνα και στολίσκοι από τανκ; Καταστροφή, αφανισμός, θάνατος. Δυσεντερία, γρίπη, τύφος. Κάψιμο, πνιγμός, θάνατος. Χαράκωμα, νοσοκομείο, κοινοί τάφοι. Άλλες πιθανότητες δεν υπάρχουν απ’ αυτά» Έριχ Μαρία

Τόσα πολλά τα θέλω και λίγα τα μπορώ. Μία χρονική προσέγγιση της καθημερινότητας μου.

Δεν φτάνει ο καθημερινός χρόνος για να κάνω όλα όσα θέλω και μπορώ. Είναι τόσο περίπλοκη και απαιτητική η καθημερινότητα μου που θα ήθελα παράλληλους προσωπικούς χρόνους για να ικανοποιήσω όλες τις υποσχέσεις προς τον εαυτό μου και τους άλλους, σε όλα όσα δεσμεύτηκα να κάνω, σε όσα μπορώ να κάνω. Αλλά ΔΕΝ!! Μία λύση είναι να κβαντιστώ, να βρίσκομαι σε περισσότερα από ένα ταυτόχρονα σημεία. Να κάνω παράλληλα πράγματα, να μπορούσα να εφαρμόσω έναν load balancer στον application server μου, το μυαλό μου. Είναι αδύνατον. Οπότε μένει αιωρούμενο και αναπάντητο το αίτημα: Δεν μου φτάνει η καθημερινότητα μου, τι μπορώ να κάνω? Άγχος!!! Είναι τόσα πολλά που θέλω να κάνω, που νιώθω τον χρόνο να με καταπλακώνει. Ζούμε σε ένα κόσμο αυξητικό, πολύπλοκο, απαιτητικό. Παρασυρόμαστε από την ροή των καταστάσεων και των γεγονότων. Είμαστε κομμάτι μίας γοργά εξελισσόμενης ιστορίας. Η καθημερινή αναμέτρηση με τον χρόνο είναι αδυσώπητη. Για άλλους ανθρώπους ο χρόνος είναι πιο αργός, για άλλους αγχωτικός.

Επιστημονες οι δημοσιογράφοι? Ας απεργήσω

Απεργία αύριο, και μέσα σε όλα τα αιτήματα είναι και αυτά των δημοσιογράφων ενάντια στην κυβέρνηση που "θέλει να βάλει χέρι στο ταμείο τους". Απορώ γιατί διαμαρτύρονται οι δημοσιογράφοι. Να διαμαρτυρηθούμε όλοι εμείς που έχουμε ταμείο το ΙΚΑ, το καταλαβαίνω αλλά οι πολιτικοί φροντίζουν πάντοτε την τέταρτη εξουσία. Ακούστε, για να μην διαμαρτύρονται οι δημοσιογράφοι ότι η κυβέρνηση θέλει να τους βάλει "χέρι" στο καλό ταμείο τους, αποφάσισε να τους εντάξει στο υπο σύσταση "Ταμείο Επιστημόνων" μαζί με τους γιατρούς, τους νομικούς και τους μηχανικούς (δηλ. τις βασικές κατηγορίες επαγγελματιών των οποίων οι εκπρόσωποι συχνάζουν στον γνωστό "Οίκο" Βασιλίσσης Όλγας και Πανεπιστημίου γωνία, χαχα!!! όχι στο Ζonars). Ωραία νομοθετήματα. Επιστημονικοί κλάδοι όπως μαθηματικοί, φιλόλογοι, πληροφορικοί κλπ δεν θεωρούνται επιστήμονες ενώ είναι "επιστήμονας" ο αθλητικογράφος που γράφει το κείμενο με τον ευηχο τίτλο "Αχ τι ηδονή", η δημοσιο

Πως η εκκλησία δανείστηκε από την αρχαιότητα: Από τον Πλάτωνα στον Αυγουστίνο

Εισαγωγή Η συγκεκριμένη εργασία αποτελεί μία προσπάθεια παράθεσης των Ιδεών του Πλάτωνα, της επιχειρηματολογίας των μελετητών του σχετικά με την ένταξη τους σε μία θεωρία και τέλος τον τρόπο με τον οποίο ο Ιερός Αυγουστίνος επέλεξε και ενέταξε στην χριστιανική φιλοσοφία κάποιες από αυτές. Στο πρώτο μέρος της εργασίας γίνεται μία σύντομη αναφορά σε βιογραφικά στοιχεία του Πλάτωνα και ακολούθως γίνεται μία συνοπτική αναφορά στις Ιδέες του μέσα από την κριτική προσέγγιση που έγινε από εγκεκριμένους μελετητές του. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας και αφού παρουσιαστούν κάποια βιογραφικά στοιχεία για τον Ιερό Αυγουστίνο προκειμένου να γίνει κατανοητό το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο δρα, παρατίθεται η πρόσληψη των Ιδεών του Πλάτωνα, η επιλογή αυτών που ταιριάζουν στην χριστιανική κοσμοαντίληψη και τέλος ο μετασχηματισμός και η προσαρμογή αυτών στην χριστιανική φιλοσοφία. Ο Πλάτωνας και η εποχή του Ο Έλληνας Φιλόσοφος Πλάτωνας (427-347 π.Χ) γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη

Εκμεταλευτής και αδιάφορος. Δύο όψεις της πολιτείας μας.

Κινούμαι αργά διασχίζοντας την πλατεία Μητροπόλεως κατευθυνόμενος προς το Μοναστηράκι απόγευμα μετά την δουλειά. Το βλέμμα μου καρφώνεται σε μία έντονη στιχομυθία ανάμεσα σε ένα μικρό κορίτσι, γύρω στα 13-14 και σε μία μεσήλικη γυναίκα. Η γλώσσα άγνωστη σε μένα, μάλλον η γλώσσα των ρομά αν διακρίνω από τα χαρακτηριστικά τους. Παραμένω στάσιμος για λίγο και παρακολουθώ. Η γυναικά φωνάζει στο κορίτσι το οποίο κρατάει κάποια μπρελόκ, και το ωθεί με φωνές προς μία καφετέρια. Το κορίτσι περνά ανάμεσα στα τραπέζια προτείνοντάς τα μπρελόκ. Όμως δεν έχει και πολύ όρεξη και φεύγει χοροπηδώντας λες και βρίσκεται σε μία παιδική χαρά, γρήγορα από την καφετέρια. Η γυναίκα του φωνάζει. Το κορίτσι ανταπαντά έντονα. Κατευθύνεται προς μία παρέα που στέκονται στο μέσο της πλατείας Μητροπόλεως. Τους μιλά για το φεγγάρι, τους δείχνει τα μπρελόκ. Αν θέλουν να αγοράσουν ένα. Στρέφω το βλέμμα μου στην γυναίκα. Κακοντυμένη, άσχημη, ασουλούπωτη, παρακολουθεί την μικρή από απόσταση κρατώντας μία τσάντα στο χέρι

Από τον Picasso στον κακο-Miro (συνέχεια από το προηγούμενο)

Απορώ με την miro-λατρεία των κατοίκων της Βαρκελώνης για τον καταλανό ζωγράφο Miro. Μιλιούνια ο κόσμος, πιτσιρίκια από τα σχολεία συνωστίζονταν στις αίθουσες "θαυμάζοντας" αυτόν τον απατεώνα της ζωγραφικής. Ποτέ άλλοτε δεν έχω εξαπατηθεί τόσο οικτρά, να νιώθω αποσβολωμένος στο μέσον μίας αίθουσας κατάμεστης από κόσμο, να κοιτάω τα άθλια δημιουργήματα του και να σκέφτομαι "τι κάνω εγώ εδώ". Είναι η "φτήνια" στην δουλειά του, οι γραμμές και η οι πινελιές έτσι που τις πετούσε στον καμβά που σε απωθούν και σε θυμώνουν. Σε θυμώνουν είπα? Για περίμενε. Ας το σκεφτώ καλύτερα. Τι είναι έργο τέχνης? Ας δώσουμε έναν ορισμό. Ορισμός 1: Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία (καμία σχέση με τον Miro) Ορισμός 2: Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί (ομορφιά έγραψα? ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Miro). Θα μου πείτε ότι σε ένα έργο τέχνης παίζει ρόλο και η διάσταση του καλλιτέχνη, η σχέση αμεσό

Η ευκολία του Picasso

Οφείλω να το παραδεχτώ ότι δεν είμαι από τους μεγαλύτερους λάτρεις του Picasso, το αντίθετο θα έλεγα ότι δεν συμπαθώ την δουλειά του. Μέχρι σήμερα ότι γνώριζα από την δουλειά του αφορούσε την κυβιστική περίοδο και έπειτα όπου πίνακες όπως οι Les Demoiselles d'Avignon , Guernica κλπ έγιναν αντικείμενα λατρείας ανά τον κόσμο. Κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην Βαρκελώνη επισκέφθηκα το μουσείο που είναι αφιερωμένο στον Pablo Picasso ( October 25 , 1881 – April 8 , 1973 ) και έμεινα κατάπληκτος. Στην πρώτη περίοδο της καρίερας του ο Picasso ζωγράφιζε σαν έναν οποιοδήποτε ακαδημαικό ζωγράφο, και μάλιστα σε ένα επίπεδο εξαίσιο (εκτός ίσως από τις φορές στις οποίες δεν φορούσε τα γυαλιά του οπότε ήταν διακριτή μία θολούρα στους πίνακές του). Σπουδαίοι πίνακες όπως οι: Science and Charity (http://www.museupicasso.bcn.es/eng/msites/ficha15.htm ), The First Communion ( http://www.museupicasso.bcn.es/eng/msites/ficha12.htm ) κλπ, δείχνουν έναν διαφορετικό Picasso από τον ζωγράφο των

Ωραία λέξη η "Επανάσταση", ας γράψουμε κάτι για αυτήν (1789-1848)

«Οι επαναστάσεις είναι αναγκαίες. Πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται.» Ντιντερό «Κάθε κυριαρχία πηγάζει ρητά από το Έθνος. Κανένα άτομο, κανένα σώμα δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν πηγάζει ρητά από αυτό» Άρθρο 3 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ατόμου και του Πολίτη Εισαγωγή Στην Ευρώπη κατά το τέλος του 18ου ως τα μέσα του 19ου αιώνα συντελείται μια διπλή επανάσταση. Η πρώτη είναι τεχνολογική, αυτή που ονομάζουμε "βιομηχανική επανάσταση", η οποία αλλάζει θεαματικά το δυναμικό της παραγωγικής ικανότητας σε πολλά πεδία και τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητάς, τινάζοντας στον αέρα τις παραδοσιακές κοινωνίες και οικονομίες του ευρωπαϊκού κόσμου. Κατόπιν έρχεται μία κοινωνική επανάσταση, η Γαλλική Επανάσταση, η οποία προσφέρει το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής άποψης, και γίνεται η έμπνευση για έναν οικουμενικό, σχεδόν, ξεσηκωμό, με στόχο τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Ο όρος οικουμενικός δικαιολογείται, αν ανατρέξει κανείς σε παγκόσμιους

Καταπατητές στην Πάρνηθα? Πλάκα με κάνεις....

Τη συγκεκριμένη φωτογραφία την έλαβα με email. Είναι σπίτια που χτίζονται στην Πάρνηθα, όχι στα καμένα αλλά σε πευκόφυτη δασική περιοχή. Οι "αγαπημένοι επαγγελματίες - καταστροφείς" εργολάβοι, αυτή η "υπέροχη" επαγγελματική φάρα, έχουν πάρει προφανώς την έγκριση και χτίζουν βιλίτσες μέσα στο δάσος για να τις μοσχοπουλήσουν σε ανεύθυνους ωχ-αδερφιστές συμπολίτες μας. Αισθάνομαι αδύναμος, απέναντι σε αυτήν την αναλγησία της πολιτείας να προστατέψει το κοινωνικό αγαθό που λέγεται περιβάλλον. Τι μπορούμε να κάνουμε μπροστά σε αυτήν την καταστροφή?

Η απολυταρχία στην Ευρώπη - Μήπως κατευθυνόμαστε σε μία τέτοια μορφή διακυβέρνησης?

«Το κράτος είμαι εγώ» Λουδοβίκος ΙΔ’ (1643-1715) Εισαγωγή Η απόλυτη μοναρχία υπήρξε το μοντέλο διακυβέρνησης που κυριάρχησε στην Ευρώπη από τον 16ο μέχρι και τον 18ο αιώνα. Σκοπός της εργασίας αυτής είναι να παρουσιάσει τα χαρακτηριστικά διακυβέρνησης της απολυταρχικών καθεστώτων, τις αμφισβητήσεις και τις εναντιώσεις που προκάλεσαν, καθώς και τις συνακόλουθες πολιτικές εξελίξεις σε τρεις χαρακτηριστικές απόλυτες μοναρχίες: στην Γαλλία που αποτέλεσε το πρότυπο της απολυταρχικής διακυβέρνησης την περίοδο των Πρώιμων Νέων Χρόνων [1] , στην Αγγλία που έγινε το πρώτο κοινοβουλευτικό κράτος ως αποτέλεσμα της αδέξιας απολυταρχίας των Άγγλων βασιλέων και στην Πρωσία που οδηγήθηκε στην απολυταρχία μέσα από την ανάγκη επιβίωσης της ως κρατική οντότητα. Χαρακτηριστικά της απόλυτης μοναρχίας Το βασικό χαρακτηριστικό της απολυταρχίας είναι η παντοδυναμία του βασιλέα, και συντίθεται από τρία γνωρίσματα: α) τον περιορισμό της δύναμης της ανώτατης αριστοκρατίας, β) την τροποποίηση του πολιτικού συστή

Η κουλτούρα των Σταρμπακς

Είναι σαν την "κινέζικη γρίπη" εξαπλώνονται με ταχύτατους ρυθμούς και εντάσσουν τους Έλληνες σε μία νέα κουλτούρα για το πώς, πού και πότε είναι "In" για κάποιον να πίνει τον καφέ του. Αναφέρομαι στην κουλτούρα των Στάρμπακς. Πως είναι δυνατόν να πουλάς ένα προϊόν τόσο ακριβά, την στιγμή που οποιοσδήποτε μπορεί να το βρει κάπου αλλού πιο φθηνά, και να τα καταφέρνεις τόσο καλά ώστε να μπορείς να ανοίγεις καφέ σχεδόν παντού? Φαντάζομαι ότι αυτό το ερώτημα θα το έχουν απαντήσει εδώ και χρόνια οι μαρκετίστες, και σίγουρα θα αποτελεί ένα κλασσικό case study στα Business Schools ανά την υφήλιο. Αυτό που με απασχολεί δεν είναι φυσικά το financial part αλλά ποιες είναι οι αιτίες που ωθούν κάποιον να γίνει addicted από τον καφέ και το περιβάλλον της εν-λόγω αλυσίδας. α) Η αμερικάνικη fast-food κουλτούρα Καταρχήν θεωρώ ότι πιο σημαντικός λόγος είναι ότι η Ελληνική νεολαία διακατέχεται από την αμερικάνικη fast-food κουλτούρα. Στηριζόμενος στο γεγονός ότι οι περισσότεροι νέοι

Δασικές Πυρκαγιές: Μόνο η εγρήγορση μας σώζει

Φταίμε όλοι για την καταστροφή του περιβάλλοντος μας και σίγουρα φταίμε και για το ότι δεν κάνουμε τίποτα για το αντίθετο. Θεωρώ ότι οι κινήσεις των πολιτών όπως αυτή των bloggers δεν πρόκειται να αποδώσει κάτι το παραπάνω. Από την στιγμή που οι περισσότερες κυβερνήσεις είναι έρμαιο των βιομηχάνων που τις υποστηρίζουν οικονομικά, το περιβάλλον είναι δευτερεύον ζήτημα μπροστά στην "οικονομική ανάπτυξη". Ας μην κοροϊδευόμαστε η οργάνωση των σύγχρονων κοινωνιών στηρίζεται στην εκβιομηχάνιση και στην υπερκατανάλωση και η συμπεριφορά των ανθρώπων είναι συνώνυμη με την λεγόμενη "corporate culture" η οποία κοροϊδεύει την οποιαδήποτε κινητοποίηση για το περιβάλλον. Είμαστε κάτοικοι στις πόλεις μας και όχι πολίτες, εργάτες στις επιχειρήσεις και όχι "στελέχη" και αδρανείς για το περιβάλλον μας πίσω από την οθόνη του υπολογιστή και τον καναπέ μας. Πιστέψτε το είναι η αλήθεια. Πάραυτα θεωρώ ότι μπορούμε να καθυστερήσουμε την ολοκληρωτική καταστροφή του περιβάλλοντος.