Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Προβολή αναρτήσεων από Νοέμβριος, 2007

Επιστημονες οι δημοσιογράφοι? Ας απεργήσω

Απεργία αύριο, και μέσα σε όλα τα αιτήματα είναι και αυτά των δημοσιογράφων ενάντια στην κυβέρνηση που "θέλει να βάλει χέρι στο ταμείο τους". Απορώ γιατί διαμαρτύρονται οι δημοσιογράφοι. Να διαμαρτυρηθούμε όλοι εμείς που έχουμε ταμείο το ΙΚΑ, το καταλαβαίνω αλλά οι πολιτικοί φροντίζουν πάντοτε την τέταρτη εξουσία. Ακούστε, για να μην διαμαρτύρονται οι δημοσιογράφοι ότι η κυβέρνηση θέλει να τους βάλει "χέρι" στο καλό ταμείο τους, αποφάσισε να τους εντάξει στο υπο σύσταση "Ταμείο Επιστημόνων" μαζί με τους γιατρούς, τους νομικούς και τους μηχανικούς (δηλ. τις βασικές κατηγορίες επαγγελματιών των οποίων οι εκπρόσωποι συχνάζουν στον γνωστό "Οίκο" Βασιλίσσης Όλγας και Πανεπιστημίου γωνία, χαχα!!! όχι στο Ζonars). Ωραία νομοθετήματα. Επιστημονικοί κλάδοι όπως μαθηματικοί, φιλόλογοι, πληροφορικοί κλπ δεν θεωρούνται επιστήμονες ενώ είναι "επιστήμονας" ο αθλητικογράφος που γράφει το κείμενο με τον ευηχο τίτλο "Αχ τι ηδονή", η δημοσιο

Πως η εκκλησία δανείστηκε από την αρχαιότητα: Από τον Πλάτωνα στον Αυγουστίνο

Εισαγωγή Η συγκεκριμένη εργασία αποτελεί μία προσπάθεια παράθεσης των Ιδεών του Πλάτωνα, της επιχειρηματολογίας των μελετητών του σχετικά με την ένταξη τους σε μία θεωρία και τέλος τον τρόπο με τον οποίο ο Ιερός Αυγουστίνος επέλεξε και ενέταξε στην χριστιανική φιλοσοφία κάποιες από αυτές. Στο πρώτο μέρος της εργασίας γίνεται μία σύντομη αναφορά σε βιογραφικά στοιχεία του Πλάτωνα και ακολούθως γίνεται μία συνοπτική αναφορά στις Ιδέες του μέσα από την κριτική προσέγγιση που έγινε από εγκεκριμένους μελετητές του. Στο δεύτερο μέρος της εργασίας και αφού παρουσιαστούν κάποια βιογραφικά στοιχεία για τον Ιερό Αυγουστίνο προκειμένου να γίνει κατανοητό το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο δρα, παρατίθεται η πρόσληψη των Ιδεών του Πλάτωνα, η επιλογή αυτών που ταιριάζουν στην χριστιανική κοσμοαντίληψη και τέλος ο μετασχηματισμός και η προσαρμογή αυτών στην χριστιανική φιλοσοφία. Ο Πλάτωνας και η εποχή του Ο Έλληνας Φιλόσοφος Πλάτωνας (427-347 π.Χ) γεννήθηκε και έζησε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στη

Εκμεταλευτής και αδιάφορος. Δύο όψεις της πολιτείας μας.

Κινούμαι αργά διασχίζοντας την πλατεία Μητροπόλεως κατευθυνόμενος προς το Μοναστηράκι απόγευμα μετά την δουλειά. Το βλέμμα μου καρφώνεται σε μία έντονη στιχομυθία ανάμεσα σε ένα μικρό κορίτσι, γύρω στα 13-14 και σε μία μεσήλικη γυναίκα. Η γλώσσα άγνωστη σε μένα, μάλλον η γλώσσα των ρομά αν διακρίνω από τα χαρακτηριστικά τους. Παραμένω στάσιμος για λίγο και παρακολουθώ. Η γυναικά φωνάζει στο κορίτσι το οποίο κρατάει κάποια μπρελόκ, και το ωθεί με φωνές προς μία καφετέρια. Το κορίτσι περνά ανάμεσα στα τραπέζια προτείνοντάς τα μπρελόκ. Όμως δεν έχει και πολύ όρεξη και φεύγει χοροπηδώντας λες και βρίσκεται σε μία παιδική χαρά, γρήγορα από την καφετέρια. Η γυναίκα του φωνάζει. Το κορίτσι ανταπαντά έντονα. Κατευθύνεται προς μία παρέα που στέκονται στο μέσο της πλατείας Μητροπόλεως. Τους μιλά για το φεγγάρι, τους δείχνει τα μπρελόκ. Αν θέλουν να αγοράσουν ένα. Στρέφω το βλέμμα μου στην γυναίκα. Κακοντυμένη, άσχημη, ασουλούπωτη, παρακολουθεί την μικρή από απόσταση κρατώντας μία τσάντα στο χέρι

Από τον Picasso στον κακο-Miro (συνέχεια από το προηγούμενο)

Απορώ με την miro-λατρεία των κατοίκων της Βαρκελώνης για τον καταλανό ζωγράφο Miro. Μιλιούνια ο κόσμος, πιτσιρίκια από τα σχολεία συνωστίζονταν στις αίθουσες "θαυμάζοντας" αυτόν τον απατεώνα της ζωγραφικής. Ποτέ άλλοτε δεν έχω εξαπατηθεί τόσο οικτρά, να νιώθω αποσβολωμένος στο μέσον μίας αίθουσας κατάμεστης από κόσμο, να κοιτάω τα άθλια δημιουργήματα του και να σκέφτομαι "τι κάνω εγώ εδώ". Είναι η "φτήνια" στην δουλειά του, οι γραμμές και η οι πινελιές έτσι που τις πετούσε στον καμβά που σε απωθούν και σε θυμώνουν. Σε θυμώνουν είπα? Για περίμενε. Ας το σκεφτώ καλύτερα. Τι είναι έργο τέχνης? Ας δώσουμε έναν ορισμό. Ορισμός 1: Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία (καμία σχέση με τον Miro) Ορισμός 2: Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί (ομορφιά έγραψα? ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Miro). Θα μου πείτε ότι σε ένα έργο τέχνης παίζει ρόλο και η διάσταση του καλλιτέχνη, η σχέση αμεσό

Η ευκολία του Picasso

Οφείλω να το παραδεχτώ ότι δεν είμαι από τους μεγαλύτερους λάτρεις του Picasso, το αντίθετο θα έλεγα ότι δεν συμπαθώ την δουλειά του. Μέχρι σήμερα ότι γνώριζα από την δουλειά του αφορούσε την κυβιστική περίοδο και έπειτα όπου πίνακες όπως οι Les Demoiselles d'Avignon , Guernica κλπ έγιναν αντικείμενα λατρείας ανά τον κόσμο. Κατά την διάρκεια της παραμονής μου στην Βαρκελώνη επισκέφθηκα το μουσείο που είναι αφιερωμένο στον Pablo Picasso ( October 25 , 1881 – April 8 , 1973 ) και έμεινα κατάπληκτος. Στην πρώτη περίοδο της καρίερας του ο Picasso ζωγράφιζε σαν έναν οποιοδήποτε ακαδημαικό ζωγράφο, και μάλιστα σε ένα επίπεδο εξαίσιο (εκτός ίσως από τις φορές στις οποίες δεν φορούσε τα γυαλιά του οπότε ήταν διακριτή μία θολούρα στους πίνακές του). Σπουδαίοι πίνακες όπως οι: Science and Charity (http://www.museupicasso.bcn.es/eng/msites/ficha15.htm ), The First Communion ( http://www.museupicasso.bcn.es/eng/msites/ficha12.htm ) κλπ, δείχνουν έναν διαφορετικό Picasso από τον ζωγράφο των

Ωραία λέξη η "Επανάσταση", ας γράψουμε κάτι για αυτήν (1789-1848)

«Οι επαναστάσεις είναι αναγκαίες. Πάντα γίνονταν και πάντα θα γίνονται.» Ντιντερό «Κάθε κυριαρχία πηγάζει ρητά από το Έθνος. Κανένα άτομο, κανένα σώμα δεν μπορεί να ασκήσει εξουσία που δεν πηγάζει ρητά από αυτό» Άρθρο 3 της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ατόμου και του Πολίτη Εισαγωγή Στην Ευρώπη κατά το τέλος του 18ου ως τα μέσα του 19ου αιώνα συντελείται μια διπλή επανάσταση. Η πρώτη είναι τεχνολογική, αυτή που ονομάζουμε "βιομηχανική επανάσταση", η οποία αλλάζει θεαματικά το δυναμικό της παραγωγικής ικανότητας σε πολλά πεδία και τομείς της ανθρώπινης δραστηριότητάς, τινάζοντας στον αέρα τις παραδοσιακές κοινωνίες και οικονομίες του ευρωπαϊκού κόσμου. Κατόπιν έρχεται μία κοινωνική επανάσταση, η Γαλλική Επανάσταση, η οποία προσφέρει το ιδεολογικό υπόβαθρο μιας διαφορετικής πολιτικής και κοινωνικής άποψης, και γίνεται η έμπνευση για έναν οικουμενικό, σχεδόν, ξεσηκωμό, με στόχο τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό. Ο όρος οικουμενικός δικαιολογείται, αν ανατρέξει κανείς σε παγκόσμιους