Christos B blog

Πολλές φορές έχω απευθύνει το συγκεκριμένο ερώτημα σε φίλους μου για το πώς νιώθουν ζώντας στην πόλη μας. Σχεδόν όλες τις φορές μετά από μικρή σκέψη απαντούν "κάτοικοι". Σωστά οι περισσότεροι αυτό είμαστε. Απλά κατοικούμε στα διαμερίσματα μας, βγαίνουμε να διασκεδάσουμε με ένα μικρό κύκλο ανθρώπων που "τους πάμε" και "μας πάνε" και αυτό είναι. Δεν ενδιαφερόμαστε για το περιβάλλον μας, για την πόλη μας, για τους ανθρώπους γύρω μας. Και αν το κάνουμε κάποια φορά είναι γιατί μας έπιασε το φιλότιμο ή γιατί λυπηθήκαμε κάποιον ή γιατί αφορά την κατοικία μας. Στην γειτονιά που μένω πλέον εδώ και κάποιο καιρό, στον Βοτανικό, δραστηριοποιείται μία ομάδα κατοίκων προκειμένου να αποτρέψουν την πλήρη τσιμεντοποίηση της. ( http://elaionas.wordpress.com/ ) πρώην-βιομηχανικής αυτής περιοχής. Αποφάσισα να συμμετάσχω στις δραστηριότητες τις αν και βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι δεν θα καταφέρουν να επιτύχουν. Δυστυχώς ο λόγος του πολίτη σε αυτή την χώρα που την κυβερνούν οι εκ...

Το ομολογώ. Τον τελευταίο μήνα λειτούργησα για πρώτη φορά ενάντια σε μία από τις βασικές αρχές μου ως αναγνώστης. Σταμάτησα το διάβασμα όχι ενός αλλά δύο μυθιστορημάτων. Μέχρι σήμερα όσο και να με κούραζε ένα βιβλίο που επέλεγα να διαβάσω, το έφτανα ως το τέλος. Θεωρούσα απαράδεκτο να εγκαταλείψω την πνευματική εργασία ενός ανθρώπου. Να σημειώσω ότι τα βιβλία που αποκτώ τα περνώ από λεπτό κόσκινο λογοτεχνικής κριτικής και στάθμισης πριν αποφασίσω να τα διαβάσω. Δεν διαβάζω από το "πανέρι". Να όμως που δύο κλασικά κείμενα της Ευρωπαϊκής Λογοτεχνίας με κουράσανε σε σημείο που να μην αντέχω πλέον. Όσες παραχωρήσεις και να έκανα, καταλάβαινα ότι δεν προχώραγα με τίποτα. Οι σελίδες άλλαζαν όλο και πιο αργά, οι λέξεις και οι έννοιες έχαναν το νόημα τους, οι αναπαραστάσεις αυτών στην μνήμη θόλωναν ενώ διαρκώς έπρεπε να ανατρέχω πίσω για να ξαναθυμηθώ την υπόθεση. Δεν μπορούσα. Αλλά και δεν προσπάθησα με τον σωστό τρόπο. Τα κείμενα αυτά δεν τα διαβάζεις ούτε στο κρεβάτι πριν κοιμη...