Christos B blog

Εισαγωγή Η νέα γνωσιολογία αναπτύσσεται σε μία περίοδο πολιτισμικών και επιστημονικών επαναστάσεων με έντονες επιδράσεις στο κοινωνικο-πολιτικό γίγνεσθαι. Οι επαναστάσεις αυτές ιστορικά αποκτούν μία ονοματολογία που αναδεικνύει το απάνθισμα της διανοητικής εργασίας των εκπροσώπων των: η Αναγέννηση (15ο αιώνας), η Επιστημονική Επανάσταση (17ος αιώνας) και ο Διαφωτισμός (18ο αιώνας). Στο μεσοδιάστημα ανάμεσα στην Επιστημονική Επανάσταση και στον Διαφωτισμό εμφανίζονται οι απαρχές της νεότερης φιλοσοφίας οι οποίες δεν αποτυπώνονται τόσο στο πλαίσιο των επιστημονικών ανακαλύψεων όσο στον μεθοδολογικό στοχασμό με βάση τον οποίο πραγματεύτηκαν τα θεωρητικά και πρακτικά προβλήματα [1] . Ο φιλοσοφικός στοχασμός του 17ου αιώνα δομείται στα πλαίσια ενός ιδιότυπου ανταγωνισμού των μεθόδων, του ορθολογισμού και της εμπειριοκρατίας, με θεμελιωτές τους Descartes (1596-1650) και Locke (1632-1704) φορείς των δύο αυτών αντιθέτων σχολών φιλοσοφίας. Ο Descartes ηγείται των «ορθολογιστών» όπου ...

Ο μεγαλύτερος Βρετανός φιλόσοφος David Hume (1711-1776) ανέφερε ότι λόγω ενός είδους "φυσικής τεμπελιάς" του νου αδιαφορούμε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πραγμάτων και προχωρούμε σε κατηγοριοποιήσεις με γενικά ονόματα. Ο Hume επίσης διαχωρίζει τις παραστάσεις που λαμβάνει ο νούς σε δύο είδη: τις εντυπώσεις και τις ιδέες. Οι πρώτες είναι έντονες, ακούσιες και προσλαμβάνονται άμεσα από τα αισθητήρια όργανα μας. Οι δεύτερες προκύπτουν από συλλογιστική διαδικασία με βάση τις πρώτες. Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στην Ελλάδα δεν σκέφτεται. Απλά εντυπώνει καταστάσεις τα τοποθετεί σε "κουτάκια" στο μυαλό, τους δίνει γενικά ονόματα και αποκρίνεται κοινωνικά με αυτά. Ζούμε σε μία κοινωνία που όλοι επικοινωνούν με γενικεύσεις και εντυπώσεις. Ο νους μαθαίνει στην τεμπελιά. Μαθαίνει να συσσωρεύει εντυπώσεις και να μην τις κάνει ιδέες. Η ιδέα ως έννοια απαιτεί κόπο για να δημιουργηθεί. Θέλει παίδεμα - διάβασμα, διάλογο, συγγραφή - θέλ...

Χμ!!!! Βυθισμένος στον καναπέ μου κατά τις 8 βράδυ Δευτέρας. Έχω τελειώσει το φαγητό μου και έχω κάτσει να παρακολουθήσω στο τηλεοπτικό "θεατρικό σανίδι" άλλη μία κακόγουστη φάρσα πολιτικο-κοινωνικής ενημέρωσης. Το χέρι μου πατάει τα κουμπιά στο τηλεχειριστήριο με τις αποθηκευμένες τηλεοπτικές συχνότητες μεταφέροντας με στις διάφορες παραστάσεις που έχω "μόνιμη" επιλογή να παρακολουθώ. Το βλέμμα άδειο να αντικρίζει τόσο γνώριμα πρόσωπα που πάντοτε τα βλέπω επίπεδα και ποτέ δεν τα έχω δει "ζωντανά" αλλά τα ξέρω και με τα μικρά τους ονόματα, ο Μάκης, ο Λάκης, ο Σάκης. Που έχω την τιμή να τους γνωρίζω αλλά αυτοί ποτέ δεν με γνώρισαν. Που τους θεωρώ οικείους αλλά αυτοί με προσβάλλουν με την συμπεριφορά τους. Που αναγκάζομαι να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου χωρίς να το πολυ-καταλαβαίνω. Παρακολουθώ παράλληλους μονολόγους ανθρώπων ματαιόδοξων που δεν απευθύνονται στους διπλανούς τους αλλά στην κάμερα. Έχω βαρεθεί τις ίδιες παραστάσεις τις ίδιες θεματικές, τ...