Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Η φυσική τεμπελιά του νου

Ο μεγαλύτερος Βρετανός φιλόσοφος David Hume (1711-1776) ανέφερε ότι λόγω ενός είδους "φυσικής τεμπελιάς" του νου αδιαφορούμε για τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά των πραγμάτων και προχωρούμε σε κατηγοριοποιήσεις με γενικά ονόματα. Ο Hume επίσης διαχωρίζει τις παραστάσεις που λαμβάνει ο νούς σε δύο είδη: τις εντυπώσεις και τις ιδέες. Οι πρώτες είναι έντονες, ακούσιες και προσλαμβάνονται άμεσα από τα αισθητήρια όργανα μας. Οι δεύτερες προκύπτουν από συλλογιστική διαδικασία με βάση τις πρώτες.
Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών στην Ελλάδα δεν σκέφτεται. Απλά εντυπώνει καταστάσεις τα τοποθετεί σε "κουτάκια" στο μυαλό, τους δίνει γενικά ονόματα και αποκρίνεται κοινωνικά με αυτά. Ζούμε σε μία κοινωνία που όλοι επικοινωνούν με γενικεύσεις και εντυπώσεις.
Ο νους μαθαίνει στην τεμπελιά. Μαθαίνει να συσσωρεύει εντυπώσεις και να μην τις κάνει ιδέες. Η ιδέα ως έννοια απαιτεί κόπο για να δημιουργηθεί. Θέλει παίδεμα - διάβασμα, διάλογο, συγγραφή - θέλει όρεξη και μεράκι, θέλει δυσκολία. Αυτό όμως δεν γίνεται. Κανένας δεν επιθυμεί την δυσκολία. Ζούμε με την ευκολία. Έτσι μένουν οι εντυπώσεις αιωρούμενες, ασθενικές ικανές όμως να οδηγήσουν σε λάθη (η λάθος εντύπωση), σε κακές εκτιμήσεις.
Ο νους μαθαίνει στην ευκολία και το βλέπουμε σε καθημερινές εκφάνσεις της ζωής μας. Οι περισσότεροι ακούν εύκολη μουσική με απλοϊκούς στίχους, βλέπουν ευκολοχώνευτες ταινίες, παρακολουθούν "εύκολες" θεατρικές παραστάσεις, παρακολουθούν ανόητα τηλεοπτικά προγράμματα. Ακόμα και το διάβασμα έχει αντικατασταθεί από την διαγώνια ανάγνωση. Σε ένα πυκνογραμμένο άρθρο ή σε μία επιφυλλίδα σε μία εφημερίδα σπάνια κοπιάζει κάποιος να εμβαθύνει. Ρίχνει μία διαγώνια ματιά να πιάσει τα βασικά. Κανένα κίνητρο για την διέγερση του νου. Τεμπελιά και απλοϊκότητα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε