Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Είδα, πήγα, άκουσα

Χμ!!!! Βυθισμένος στον καναπέ μου κατά τις 8 βράδυ Δευτέρας. Έχω τελειώσει το φαγητό μου και έχω κάτσει να παρακολουθήσω στο τηλεοπτικό "θεατρικό σανίδι" άλλη μία κακόγουστη φάρσα πολιτικο-κοινωνικής ενημέρωσης. Το χέρι μου πατάει τα κουμπιά στο τηλεχειριστήριο με τις αποθηκευμένες τηλεοπτικές συχνότητες μεταφέροντας με στις διάφορες παραστάσεις που έχω "μόνιμη" επιλογή να παρακολουθώ. Το βλέμμα άδειο να αντικρίζει τόσο γνώριμα πρόσωπα που πάντοτε τα βλέπω επίπεδα και ποτέ δεν τα έχω δει "ζωντανά" αλλά τα ξέρω και με τα μικρά τους ονόματα, ο Μάκης, ο Λάκης, ο Σάκης. Που έχω την τιμή να τους γνωρίζω αλλά αυτοί ποτέ δεν με γνώρισαν. Που τους θεωρώ οικείους αλλά αυτοί με προσβάλλουν με την συμπεριφορά τους. Που αναγκάζομαι να πάρω το μέρος του ενός ή του άλλου χωρίς να το πολυ-καταλαβαίνω. Παρακολουθώ παράλληλους μονολόγους ανθρώπων ματαιόδοξων που δεν απευθύνονται στους διπλανούς τους αλλά στην κάμερα. Έχω βαρεθεί τις ίδιες παραστάσεις τις ίδιες θεματικές, τα ίδια σκηνικά, τους ίδιους πρωταγωνιστές (πολιτικούς, δημοσιογράφους και επιχειρηματίες) που μας κυβερνούν να αλληλοκατηγορούνται και να αλληλο-εκθειάζονται ταυτόχρονα χρησιμοποιώντας γλωσσικά ιδιώματα που αποκαλούνται "ξύλινη" ή "δημοσιογραφική" γλώσσα.
Σε αυτό το θέατρο του παραλόγου υπνωτισμένος νιώθω ένα σκούντημα. Είναι ο άλλος μου εαυτός. Ναι υπάρχει σας λέω. Ξυπνάω. Στο χέρι μου έχει παραπέσει το βιβλίο που διάβαζα. Ο "Πύργος" του Κάφκα.

--- - Διάλειμμα για Διαφήμιση -------------
Πύργος, Franz Kafka. Εκδόσεις Ελευθεροτυπία, 2007
Επηρεασμένος από την παράσταση του Μαρμαρινού "Ποιος είναι ο κύριος Κέλερμαν..." βυθίστηκα στο σκοτεινό και παράλογο καφκικό κόσμο. Τρίτη φορά που μπαίνω μέσα στο μυαλό του Τσεχο - Εβραίου συγγραφέα μετά την Δίκη και την Μεταμόρφωση και κάθε φορά λέω ότι δεν θα το ξανακάνω. Περίεργες εμμονές, αλλόκοτες προσωπικότητες, αγχωτικές καταστάσεις, αναπάντητα ερωτήματα. Ένα "γιατί" αιωρείται στο καφκικό μικρόκοσμο, ένας παράλογος γοτθικός μικρόκοσμος, έντονος συμβολισμός, η μεταφυσική έννοια μίας "ολοκληρωτικής πολιτείας". Ταυτισμένος με την εγωπάθεια και την αυτοκαταστροφική εικόνα του ήρωα του του Κ. (Κ. = Κάφκα, το ίδιο και στην Δίκη) ο Κάφκα αποτυπώνει στο χαρτί τους δικούς του εφιάλτες. Ιδανική ταινία για τον Burton όχι καλή προσέγγιση όμως από τον Soderbergh στο Kafka

----- Τέλος της Διαφήμισης -------------

Τεντώνομαι. Κοιτάζω το ρολόι. Πήγε 9. 9!!!!!!!!! Γρήγορα πρέπει να φύγω. Έχω να πάω να δω μία παράσταση. Πραγματική, φρέσκια, ουσιαστική, με ηθοποιούς τρισδιάστατους, με θεατές χαρούμενους. Φτάνω με την ψυχή στο στόμα στο θέατρο της Άνοιξης στο Μεταξουργείο. Πολύ κόσμος.
--- - Διάλειμμα για Διαφήμιση -------------
Η παράσταση, το μικρό θεατρικό μυστικό της χρονιάς: Νοσφεράτου Διδόντικους.
Εξαιρετική παράσταση, με καταπληκτικές ερμηνείες από την Ομάδα anima και εξαιρετική μουσική από τον πολύ καλό μουσικό Σ. Δρογώση. Σχεδόν 2 ώρες οργιαστικής ερμηνείας, γεμάτα στοιχεία βωβής κινηματογραφίας και ένα υπόγειο σατυρικό χιούμορ που διέλυε το γοτθικό μυθιστόρημα του Bram Stoker δημιουργώντας το πιο cult έρωτα, αυτόν της elisabeth για τον Δράκουλα.
----- Τέλος της Διαφήμισης -------------

Η ένταση της παράστασης απαιτούσε συζήτηση και ανάλυση, κατεύθυνση προς το νέο hype της πόλης K44.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Η βυζαντινή κοινωνική διαστρωμάτωση

Εισαγωγή Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία (330-1453) υπήρξε μία από τις πλέον μακραίωνες κρατικές δομές στην μέχρι τώρα ανθρώπινη καταγεγραμμένη ιστορία επιβιώνοντας χάρη στον πολιτισμό που είχε αναπτύξει. Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής του το Βυζάντιο στηρίχθηκε σε ένα συγκεντρωτικό σύστημα εξουσίας στο οποίο ο αυτοκράτορας είχε τον πλήρη έλεγχο. Ήταν ένα σύστημα πανίσχυρης πολιτικής διακυβέρνησης το οποίο μέχρι και τις αρχές του 11ου αιώνα ενεργούσε σε έναν «ενοποιημένο πολιτισμικά χώρο, με δημογραφική επάρκεια, ανεπτυγμένη οικονομία, υψηλού βαθμού κοινωνική και πολιτική οργάνωση και πολλούς εγγράμματους ανθρώπους ». Η βυζαντινή αυτοκρατορία διακρίνεται από τους ιστορικούς τους Βυζαντίου σε τρεις περιόδους: Την Πρώιμη που άρχεται το 330 με την μεταφορά της πρωτεύουσας από την Ρώμη στην Κωνσταντινούπολη από τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο (324-337 ) έως και το 610 όπου με την ανάληψη της ηγεσίας από τον Ηράκλειο (610-641) επέρχεται η αναδιάρθρωση της αυτοκρατορίας. Την μέση περίοδο από το 610

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.