Η διαπολιτισμικότητα αποτελεί για τον Έλληνα μία δισυπόστατη έννοια. Για μας τους νεώτερους είναι συνυφασμένη με τον οικονομικό μετανάστη από την Ανατολή και τις πρώην χώρες του Ανατολικού μπλοκ. Για τους παλαιότερους η λέξη "μετανάστης" προκαλεί την πίκρα και την στεναχώρια συνδεδεμένες με την απώλεια αγαπημένων προσώπων "που έφυγαν στα ξένα". Για τον σύγχρονο Έλληνα ο μετανάστης είναι ο εργάτης, ο φτωχός, ο ανειδίκευτος Ανατολικό-Ευρωπαίος ή Μουσουλμάνος που έρχεται να βρει ένα μεροκάματο, να φύγει από την δύστυχη ζωή του, να ενταχθεί σε μία καπιταλιστική κοινωνία.
Και τον εκμεταλλεύεται τον μετανάστη ο Έλληνας, περισσότερο από ότι τον εκμεταλλεύτηκαν τον ίδιο οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι ή οι Αυστραλοί.
Όμως δεν είμαστε ρατσιστές λέμε, αλλά το πιστεύω ότι δεν είμαστε και φιλό-ξενοι.
Ο φίλος μου ο Shaquil είναι ένας νεαρός από το Πακιστάν που πλένει αμάξια σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων στην γειτονιά που μένω. Εξαιρετικά ευγενής και κοινωνικός μιλάει σε όλους όσους μένουν στην γειτονιά και τυχαίνει να περνάνε μπροστά από την δουλειά του. Χαιρετάει και απευθύνεται στον καθένα με το μικρό του προσθέτοντας ένα Κύριε ή ένα Κυρία έμπροσθεν. Σου πιάνει κουβέντα και σου λέει για την πατρίδα του την Λαχώρη, για τα ψηλά βουνά και για την δυστυχία, για τις ομορφιές και τις λύπες ταυτόχρονα διότι είναι κομμάτι της ζωής του. Πολλές φορές μιλάει σε περισσότερους από ένα γείτονες ταυτόχρονα και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι πλέον γνωρίζεις έναν γείτονα σου. Ναι, ο φίλος Shaquil φέρνει κοντά τους γείτονες που δεν αλλάζουν ούτε καλημέρα, όχι διότι εχθρεύονται ο ένας τον άλλο, αλλά διότι αδιαφορούν. Αυτό έχει χαθεί από την ζωής των Αθηναίων. Η κοινωνική επαφή. Και το καταφέρνει αυτό, έστω και στον μικρόκοσμο της γειτονιάς αυτός, ο νεαρός πακιστανός.
Οι ξένοι είναι άνθρωποι, έχουν την κουλτούρα τους, συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτήν, αυτοί είναι δίπλα μας. Δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε. Για αυτό ας τους γνωρίσουμε και μπορούμε να το κάνουμε. Τέτοια πρωτοβουλία είναι και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Να πάμε και να πάτε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ http://www.antiracistfestival.gr/ για να γνωρίσουμε τους μετανάστες τις γειτονιάς μας. Ισως να μας φέρουν πιο κοντά.
Και τον εκμεταλλεύεται τον μετανάστη ο Έλληνας, περισσότερο από ότι τον εκμεταλλεύτηκαν τον ίδιο οι Γερμανοί, οι Αμερικάνοι ή οι Αυστραλοί.
Όμως δεν είμαστε ρατσιστές λέμε, αλλά το πιστεύω ότι δεν είμαστε και φιλό-ξενοι.
Ο φίλος μου ο Shaquil είναι ένας νεαρός από το Πακιστάν που πλένει αμάξια σε ένα πλυντήριο αυτοκινήτων στην γειτονιά που μένω. Εξαιρετικά ευγενής και κοινωνικός μιλάει σε όλους όσους μένουν στην γειτονιά και τυχαίνει να περνάνε μπροστά από την δουλειά του. Χαιρετάει και απευθύνεται στον καθένα με το μικρό του προσθέτοντας ένα Κύριε ή ένα Κυρία έμπροσθεν. Σου πιάνει κουβέντα και σου λέει για την πατρίδα του την Λαχώρη, για τα ψηλά βουνά και για την δυστυχία, για τις ομορφιές και τις λύπες ταυτόχρονα διότι είναι κομμάτι της ζωής του. Πολλές φορές μιλάει σε περισσότερους από ένα γείτονες ταυτόχρονα και ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι πλέον γνωρίζεις έναν γείτονα σου. Ναι, ο φίλος Shaquil φέρνει κοντά τους γείτονες που δεν αλλάζουν ούτε καλημέρα, όχι διότι εχθρεύονται ο ένας τον άλλο, αλλά διότι αδιαφορούν. Αυτό έχει χαθεί από την ζωής των Αθηναίων. Η κοινωνική επαφή. Και το καταφέρνει αυτό, έστω και στον μικρόκοσμο της γειτονιάς αυτός, ο νεαρός πακιστανός.
Οι ξένοι είναι άνθρωποι, έχουν την κουλτούρα τους, συμφωνούμε ή διαφωνούμε με αυτήν, αυτοί είναι δίπλα μας. Δεν μπορούμε να τους αγνοήσουμε. Για αυτό ας τους γνωρίσουμε και μπορούμε να το κάνουμε. Τέτοια πρωτοβουλία είναι και το Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ που διοργανώνεται κάθε χρόνο. Να πάμε και να πάτε στο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ http://www.antiracistfestival.gr/ για να γνωρίσουμε τους μετανάστες τις γειτονιάς μας. Ισως να μας φέρουν πιο κοντά.
Σχόλια