Δεν φτάνει ο καθημερινός χρόνος για να κάνω όλα όσα θέλω και μπορώ. Είναι τόσο περίπλοκη και απαιτητική η καθημερινότητα μου που θα ήθελα παράλληλους προσωπικούς χρόνους για να ικανοποιήσω όλες τις υποσχέσεις προς τον εαυτό μου και τους άλλους, σε όλα όσα δεσμεύτηκα να κάνω, σε όσα μπορώ να κάνω.
Αλλά ΔΕΝ!! Μία λύση είναι να κβαντιστώ, να βρίσκομαι σε περισσότερα από ένα ταυτόχρονα σημεία. Να κάνω παράλληλα πράγματα, να μπορούσα να εφαρμόσω έναν load balancer στον application server μου, το μυαλό μου. Είναι αδύνατον. Οπότε μένει αιωρούμενο και αναπάντητο το αίτημα: Δεν μου φτάνει η καθημερινότητα μου, τι μπορώ να κάνω? Άγχος!!!
Είναι τόσα πολλά που θέλω να κάνω, που νιώθω τον χρόνο να με καταπλακώνει. Ζούμε σε ένα κόσμο αυξητικό, πολύπλοκο, απαιτητικό. Παρασυρόμαστε από την ροή των καταστάσεων και των γεγονότων. Είμαστε κομμάτι μίας γοργά εξελισσόμενης ιστορίας.
Η καθημερινή αναμέτρηση με τον χρόνο είναι αδυσώπητη. Για άλλους ανθρώπους ο χρόνος είναι πιο αργός, για άλλους αγχωτικός. Για μένα η διαχείριση του χρόνου... είναι πρόβλημα. Αποφάσισα στα εφηβικά μου χρόνια να σταματήσω να φοράω ρολόι ως μία προσπάθεια αποτοξίνωσης από την δέσμευση του χρόνου. Άρχισα να λειτουργώ με τον σχετικό αντί με τον ακριβή χρόνο. Για κάποια χρόνια, όχι τόσο απαιτητικά βέβαια, λειτούργησε η μη δέσμευση αυτή, και λειτούργησε καλά. Όμως μεγαλώνοντας, μεγάλωσαν και οι απαιτήσεις - υποχρεώσεις, εξακολουθώ να μη φοράω ρολόι αλλά ο χρόνος είναι παντού γύρω μου, (στον υπολογιστή, στο κινητό, στο αυτοκίνητο, την τηλεόραση κλπ) παντού. Και εγώ τον κυνηγώ και αγχώνομαι.
Είναι τόσα τα πράγματα που θέλω να κάνω.
Είναι τόσα τα βιβλία που έχω στην λίστα να διαβάσω, τόσα μέρη που θέλω να επισκεφθώ, τόσες θεατρικές παραστάσεις να δω, συναυλίες να πάω, διαλέξεις να παρακολουθήσω, φίλους να συναντήσω. Μία ζωή χρειάζομαι σχεδόν κάθε μέρα. Στο μυαλό μου τριγυρνάνε σκέψεις: "ζήσε την κάθε μέρα μέχρι την τελευταία σταγόνα", "άδραξε την μέρα, μην αφήσεις στιγμή ή ματιά να πάει χαμένη", "ζήσε την μέρα, σαν να είναι η τελευταία" κλπ.
Προγραμματίζω, γράφω, κανονίζω, διαβάζω, δουλεύω, κάνω, φτιάχνω... κουράζομαι και ανικανοποίητος μένω. Δεν είμαι πεσιμιστής. Κάνω πράγματα, αλλά όχι όλα όσα θα ήθελα. Νιώθω ότι δεν έχω χρόνο. Βασανίζω την ζωή μου, πιασμένος σε μία χρονική μέγγενη. Αξίζει άραγε;
Αλλά ΔΕΝ!! Μία λύση είναι να κβαντιστώ, να βρίσκομαι σε περισσότερα από ένα ταυτόχρονα σημεία. Να κάνω παράλληλα πράγματα, να μπορούσα να εφαρμόσω έναν load balancer στον application server μου, το μυαλό μου. Είναι αδύνατον. Οπότε μένει αιωρούμενο και αναπάντητο το αίτημα: Δεν μου φτάνει η καθημερινότητα μου, τι μπορώ να κάνω? Άγχος!!!
Είναι τόσα πολλά που θέλω να κάνω, που νιώθω τον χρόνο να με καταπλακώνει. Ζούμε σε ένα κόσμο αυξητικό, πολύπλοκο, απαιτητικό. Παρασυρόμαστε από την ροή των καταστάσεων και των γεγονότων. Είμαστε κομμάτι μίας γοργά εξελισσόμενης ιστορίας.
Η καθημερινή αναμέτρηση με τον χρόνο είναι αδυσώπητη. Για άλλους ανθρώπους ο χρόνος είναι πιο αργός, για άλλους αγχωτικός. Για μένα η διαχείριση του χρόνου... είναι πρόβλημα. Αποφάσισα στα εφηβικά μου χρόνια να σταματήσω να φοράω ρολόι ως μία προσπάθεια αποτοξίνωσης από την δέσμευση του χρόνου. Άρχισα να λειτουργώ με τον σχετικό αντί με τον ακριβή χρόνο. Για κάποια χρόνια, όχι τόσο απαιτητικά βέβαια, λειτούργησε η μη δέσμευση αυτή, και λειτούργησε καλά. Όμως μεγαλώνοντας, μεγάλωσαν και οι απαιτήσεις - υποχρεώσεις, εξακολουθώ να μη φοράω ρολόι αλλά ο χρόνος είναι παντού γύρω μου, (στον υπολογιστή, στο κινητό, στο αυτοκίνητο, την τηλεόραση κλπ) παντού. Και εγώ τον κυνηγώ και αγχώνομαι.
Είναι τόσα τα πράγματα που θέλω να κάνω.
Είναι τόσα τα βιβλία που έχω στην λίστα να διαβάσω, τόσα μέρη που θέλω να επισκεφθώ, τόσες θεατρικές παραστάσεις να δω, συναυλίες να πάω, διαλέξεις να παρακολουθήσω, φίλους να συναντήσω. Μία ζωή χρειάζομαι σχεδόν κάθε μέρα. Στο μυαλό μου τριγυρνάνε σκέψεις: "ζήσε την κάθε μέρα μέχρι την τελευταία σταγόνα", "άδραξε την μέρα, μην αφήσεις στιγμή ή ματιά να πάει χαμένη", "ζήσε την μέρα, σαν να είναι η τελευταία" κλπ.
Προγραμματίζω, γράφω, κανονίζω, διαβάζω, δουλεύω, κάνω, φτιάχνω... κουράζομαι και ανικανοποίητος μένω. Δεν είμαι πεσιμιστής. Κάνω πράγματα, αλλά όχι όλα όσα θα ήθελα. Νιώθω ότι δεν έχω χρόνο. Βασανίζω την ζωή μου, πιασμένος σε μία χρονική μέγγενη. Αξίζει άραγε;
Σχόλια