Έχω καιρό να επικοινωνήσω τις ανησυχίες μου στο παρόν ιστολόγιο. Σκέψεις πάντα υπήρχαν για διάφορα θέματα, αλλά με έχει πιάσει μία φοβερή ανία και αδράνεια για γραφή, οπότε όλες αυτές οι σκέψεις δεν μετουσιώνονταν σε κείμενα. Νιώθω μία απογοήτευση για αυτό.
Μάλλον βιώνω την νωχελικότητα μίας σίγουρης και προδιαγεγραμμένης διαβίωσης.
Ίσως βέβαια τα θέματα που με απασχολούσαν τον τελευταίο καιρό να μην ήταν τόσο ιντριγκαδόρικα ώστε να τα εντάξω σε ένα κείμενο. Ίσως η καθημερινότητα του "καναπέ" να φταίει.
Εν πάσει περιπτώσει, πρόσφατα βρέθηκα σε ένα γεγονός που οφείλω να ομολογήσω ότι με ανάγκασε να ξαναγράψω μετά από καιρό. Ποιο ήταν αυτό?
Η επίθεση με αυγά που δέχτηκε η συγγραφέας κ. Τριανταφύλλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου της στο cafe Floral.
Για την επίθεση πολλά ήδη έχουν γραφεί και πολλές διαμάχες έχουν υπάρξει κυρίως μέσα από ιστοχώρους όπως αυτός του κ. Κούλογλου (http://www.tvxs.gr) και του free press εντύπου της Athens Voice που δημοσιεύει και κείμενα της κ. Τριανταφύλλου.
Αφορμή για την επίθεση μάλλον ήταν το κείμενο της κ. Τριανταφύλλου που δημοσιεύτηκε στην συγκεκριμένη εφημερίδα με τίτλο "Αστυνομικοί και «μπάτσοι»" και στο οποίο αποκαλούσε τους αναρχικούς "αναρχοφασίστες". Ενδιαφέρουσα οπτική σε ένα ενδιαφέρον άρθρο.
Δεν θα μείνω σε μία ανάλυση του γεγονότος (αν και αυτόπτης μάρτυρας) δεδομένου ότι έχει υπερ-αναλυθεί. Θα εκμεταλλευτώ όμως την εμπειρία που βίωσα με έναν σημειολογικό τρόπο. Θα αποτυπώσω τους τρεις διαφορετικούς κόσμους που την ίδια χρονική στιγμή βίωσαν την ίδια εμπειρία.
Κόσμος 1: Η συγγραφέας και οι παρόντες συγγραφείς και μεταφραστές, μέλη μίας ιδιότυπης κλειστής ιντελιγκέτσιας που θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι το όριο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας τους και δεν ενδιαφέρονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό (απάντηση της ίδιας της συγγραφέως σε ερώτηση του γράφοντος). Η Σ. Τριανταφύλλου μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Μία κοσμοπολίτικη φιγούρα που ζει μία ζωή στα όρια της και την αποτυπώνει με τέτοιο τρόπο στο χαρτί κάνοντας όλους εμάς τους "καθημερινούς" ανθρώπους να ζηλεύουμε που δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε και να γράψουμε. Ζώντας σε τρεις διαφορετικές πόλεις μέσα στο χρόνο (Παρίσι, Αθήνα, Νέα Υόρκη - σύμφωνα με τα λεγόμενα της) ταξιδεύοντας και γράφοντας θαρρείς ότι έκανε την διασκέδαση επάγγελμα.
Η επίθεση είναι ίσως κάτι απρόσμενο για αυτήν. Θεωρεί ότι σε αυτήν την χώρα ο λόγος της ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί τέτοια επίθεση. Πίστευε ότι η γραφή της, όντας στα όρια της αριστερής οπτικής δεν θα προκαλούσε την "θολή" σκέψη των "αρματωλών" του Εξάρχειου. Διαψεύστηκε οικτρά και ευτυχώς λούστηκε μόνο με ωά.
Κόσμος 2: ο "αναρχικός". Αντιπαθητικές φιγούρες χουλιγκάνων των γηπέδων. Με γλώσσα επιπέδου δημοτικού, τσαμπουκά πικραμένου οπαδού, επιχειρήματα σαλεμένου φασίστα. Βιαιοπραγεί και κοροϊδεύει αλλά βαθιά μέσα του νιώθει μεγάλο θυμό για το ότι είναι αποτυχημένος στην ζωή. Για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι. Καμία σχέση με την έννοια της ελευθερίας του πραγματικού αναρχικού. Είναι δεμένοι με τις αλυσίδες ενός απύθμενου εγώ.
Παρακολουθώντας τα post στο tvxs διαπίστωσα το φτωχό λεξιλόγιο , τα επιχειρήματα της πλάκας ανθρώπων που έχουν μίσος για το γεγονός ότι υπάρχουν στην ζωή άλλοι άνθρωποι. Ένα επικίνδυνο τίποτα.
Κόσμος 3: Οι θεατές - αναγνώστες - φαν - αργόσχολοι (κλπ). Βολεμένοι ημι-μαθείς αριστερο-σοσιαλιστο-καπιταλιστές κάτοικοι της τσιμεντούπολης μαζεύονται γύρω από την ηρωίδα τους συγγραφέα και κρέμονται από τα χείλη της. Έβλεπες μεσήλικες να κάθονται σε σκαλάκια ωσάν παιδόπουλα που έχει μαζέψει ο δάσκαλος στο σχολείο, και να απολαμβάνουν λίγο από την ενδιαφέρουσα ζωή της ηρωίδας. Μία ζωή που αποκλείεται να ζήσουν φυλακισμένοι στην νωθρότητα του καλο-ζωισμένου κόσμου τους.
Η βία για τους περισσότερους είναι γεγονός ασύμβατο με την καθημερινότητα τους παρά μόνο μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και των βιντεοπαιχνιδιών. Αυτο-προστατευόμενοι χωθήκαμε (δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω) στην καρέκλα μας, αποτρέψαμε το βλέμμα μας από τους χουλιγκάνους και περιμέναμε με αγωνία να εγκαταλείψουν τον "αγωνιστικό" χώρο. Με το που έφυγαν, στην σιγουριά της ασφάλειας σχολιάσαμε και καταδικάσαμε στωικά το γεγονός.
Τελικά πιστεύω ότι αν ήθελαν οι "αναρχο-κάφροι" να είναι λίγο τυπικοί ως προς τις ιδέες τους, θα έπρεπε να αυγοβολήσουν αντί της Σ. Τριανταφύλλου τους καπνιστές - θεριακλήδες που έγραφαν στα παλαιότερα τον υποδημάτων τους μη - καπνιστές. Διότι όπως λέει και ο Πεσσόα στο εξαιρετικό πόνημα του τον Αναρχικό Τραπεζίτη: " ο αληθινός αναρχικός επιθυμεί την ελευθερία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους."
Άρα πιο σημαντικό είναι να παλέψουν για την ελευθερία του να αναπνέουμε καθαρό αέρα παρά να αντιδρούν ως κουφιοκέφαλοι σε κάθε λέξη που τους φαίνεται στραβή.
Μάλλον βιώνω την νωχελικότητα μίας σίγουρης και προδιαγεγραμμένης διαβίωσης.
Ίσως βέβαια τα θέματα που με απασχολούσαν τον τελευταίο καιρό να μην ήταν τόσο ιντριγκαδόρικα ώστε να τα εντάξω σε ένα κείμενο. Ίσως η καθημερινότητα του "καναπέ" να φταίει.
Εν πάσει περιπτώσει, πρόσφατα βρέθηκα σε ένα γεγονός που οφείλω να ομολογήσω ότι με ανάγκασε να ξαναγράψω μετά από καιρό. Ποιο ήταν αυτό?
Η επίθεση με αυγά που δέχτηκε η συγγραφέας κ. Τριανταφύλλου κατά την παρουσίαση του βιβλίου της στο cafe Floral.
Για την επίθεση πολλά ήδη έχουν γραφεί και πολλές διαμάχες έχουν υπάρξει κυρίως μέσα από ιστοχώρους όπως αυτός του κ. Κούλογλου (http://www.tvxs.gr) και του free press εντύπου της Athens Voice που δημοσιεύει και κείμενα της κ. Τριανταφύλλου.
Αφορμή για την επίθεση μάλλον ήταν το κείμενο της κ. Τριανταφύλλου που δημοσιεύτηκε στην συγκεκριμένη εφημερίδα με τίτλο "Αστυνομικοί και «μπάτσοι»" και στο οποίο αποκαλούσε τους αναρχικούς "αναρχοφασίστες". Ενδιαφέρουσα οπτική σε ένα ενδιαφέρον άρθρο.
Δεν θα μείνω σε μία ανάλυση του γεγονότος (αν και αυτόπτης μάρτυρας) δεδομένου ότι έχει υπερ-αναλυθεί. Θα εκμεταλλευτώ όμως την εμπειρία που βίωσα με έναν σημειολογικό τρόπο. Θα αποτυπώσω τους τρεις διαφορετικούς κόσμους που την ίδια χρονική στιγμή βίωσαν την ίδια εμπειρία.
Κόσμος 1: Η συγγραφέας και οι παρόντες συγγραφείς και μεταφραστές, μέλη μίας ιδιότυπης κλειστής ιντελιγκέτσιας που θεωρούν ότι η Ελλάδα είναι το όριο της καλλιτεχνικής δραστηριότητας τους και δεν ενδιαφέρονται να κάνουν καριέρα στο εξωτερικό (απάντηση της ίδιας της συγγραφέως σε ερώτηση του γράφοντος). Η Σ. Τριανταφύλλου μου είναι εξαιρετικά συμπαθής. Μία κοσμοπολίτικη φιγούρα που ζει μία ζωή στα όρια της και την αποτυπώνει με τέτοιο τρόπο στο χαρτί κάνοντας όλους εμάς τους "καθημερινούς" ανθρώπους να ζηλεύουμε που δεν μπορούμε να ταξιδέψουμε και να γράψουμε. Ζώντας σε τρεις διαφορετικές πόλεις μέσα στο χρόνο (Παρίσι, Αθήνα, Νέα Υόρκη - σύμφωνα με τα λεγόμενα της) ταξιδεύοντας και γράφοντας θαρρείς ότι έκανε την διασκέδαση επάγγελμα.
Η επίθεση είναι ίσως κάτι απρόσμενο για αυτήν. Θεωρεί ότι σε αυτήν την χώρα ο λόγος της ποτέ δεν θα μπορούσε να δεχτεί τέτοια επίθεση. Πίστευε ότι η γραφή της, όντας στα όρια της αριστερής οπτικής δεν θα προκαλούσε την "θολή" σκέψη των "αρματωλών" του Εξάρχειου. Διαψεύστηκε οικτρά και ευτυχώς λούστηκε μόνο με ωά.
Κόσμος 2: ο "αναρχικός". Αντιπαθητικές φιγούρες χουλιγκάνων των γηπέδων. Με γλώσσα επιπέδου δημοτικού, τσαμπουκά πικραμένου οπαδού, επιχειρήματα σαλεμένου φασίστα. Βιαιοπραγεί και κοροϊδεύει αλλά βαθιά μέσα του νιώθει μεγάλο θυμό για το ότι είναι αποτυχημένος στην ζωή. Για όλα φταίνε όλοι οι άλλοι. Καμία σχέση με την έννοια της ελευθερίας του πραγματικού αναρχικού. Είναι δεμένοι με τις αλυσίδες ενός απύθμενου εγώ.
Παρακολουθώντας τα post στο tvxs διαπίστωσα το φτωχό λεξιλόγιο , τα επιχειρήματα της πλάκας ανθρώπων που έχουν μίσος για το γεγονός ότι υπάρχουν στην ζωή άλλοι άνθρωποι. Ένα επικίνδυνο τίποτα.
Κόσμος 3: Οι θεατές - αναγνώστες - φαν - αργόσχολοι (κλπ). Βολεμένοι ημι-μαθείς αριστερο-σοσιαλιστο-καπιταλιστές κάτοικοι της τσιμεντούπολης μαζεύονται γύρω από την ηρωίδα τους συγγραφέα και κρέμονται από τα χείλη της. Έβλεπες μεσήλικες να κάθονται σε σκαλάκια ωσάν παιδόπουλα που έχει μαζέψει ο δάσκαλος στο σχολείο, και να απολαμβάνουν λίγο από την ενδιαφέρουσα ζωή της ηρωίδας. Μία ζωή που αποκλείεται να ζήσουν φυλακισμένοι στην νωθρότητα του καλο-ζωισμένου κόσμου τους.
Η βία για τους περισσότερους είναι γεγονός ασύμβατο με την καθημερινότητα τους παρά μόνο μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης και των βιντεοπαιχνιδιών. Αυτο-προστατευόμενοι χωθήκαμε (δεν βγάζω τον εαυτό μου απέξω) στην καρέκλα μας, αποτρέψαμε το βλέμμα μας από τους χουλιγκάνους και περιμέναμε με αγωνία να εγκαταλείψουν τον "αγωνιστικό" χώρο. Με το που έφυγαν, στην σιγουριά της ασφάλειας σχολιάσαμε και καταδικάσαμε στωικά το γεγονός.
Τελικά πιστεύω ότι αν ήθελαν οι "αναρχο-κάφροι" να είναι λίγο τυπικοί ως προς τις ιδέες τους, θα έπρεπε να αυγοβολήσουν αντί της Σ. Τριανταφύλλου τους καπνιστές - θεριακλήδες που έγραφαν στα παλαιότερα τον υποδημάτων τους μη - καπνιστές. Διότι όπως λέει και ο Πεσσόα στο εξαιρετικό πόνημα του τον Αναρχικό Τραπεζίτη: " ο αληθινός αναρχικός επιθυμεί την ελευθερία όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά και για τους άλλους."
Άρα πιο σημαντικό είναι να παλέψουν για την ελευθερία του να αναπνέουμε καθαρό αέρα παρά να αντιδρούν ως κουφιοκέφαλοι σε κάθε λέξη που τους φαίνεται στραβή.
Σχόλια