Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μπροστά σε ένα πίνακα μοντέρνας τέχνης

Παρακολουθούσα προχτές ένα documentary για τον αμερικάνο ζωγράφο Mark Rothko από την σειρά "Η δύναμη της Τέχνης" του BBC που μοίρασε το περασμένο φθινόπωρο η εφημερίδα "Καθημερινή". Στην συγκεκριμένη σειρά ωριαίων επεισοδίων ο κριτικός τέχνης Simon Schama παρουσιάζει 8 έργα της παγκόσμιας τέχνης που επηρέασαν την ζωή των δημιουργών τους.
Στο συγκεκριμένο επεισόδιο για την ζωή του Rothko o Schama παρουσίαζε πως τα έργα του Rothko με τίτλο Seagram Murals που έφτιαξε για το εστιατόριο Four Seasons επηρέασαν την μοντέρνα τέχνη ορίζοντας το κίνημα του αφηρημένου εξπρεσιονισμού μαζί με την δουλειά του Jackson Pollock. Τα επιχειρήματα του Schama, τα οποία τα έθετε μπροστά από τα συγκεκριμένα έργα του Rothko, με έκαναν να αναρωτιέμαι από που αντλεί αυτήν την εικόνα για έργα τα οποία δεν είναι άλλο τίποτα από βαμμένα τελάρα σε ένα χρώμα (πχ κόκκινο) με ένα τετράγωνο (πχ μωβ) στην μέση (αναφέρομαι τυχαία σε ένα έργο του).
Ειλικρινά, αφιέρωσα 20 λεπτά (απορώ για την υπομονή μου) την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί το Λονδίνο και την Tate Britain μπροστά στους συγκεκριμένους πίνακες του Rothko και δεν κατάλαβα τίποτα από αυτά που "δεν ήθελε να αναπαραστήσει" ο ποιητής. Αδυνατώ να αποδεχθώ ως έργο τέχνης αυτό που δεν δείχνει τίποτα. Νιώθω ότι εξαπατούμαι. Εκτός και αν αυτό το συναίσθημα ήθελε να επιτύχει ο "ποιητής", οπότε το κατάφερε. Επίσης το ίδιο συναίσθημα ένιωσα και μπροστά σε πίνακες του Pollock στην Tate Modern, αν και οφείλω να ομολογήσω ότι το ψυχεδελικό color dripping μοτίβο του Pollock κάπως με άρεσε, αλλά δεν μου αφαίρεσε το συναίσθημα της εξαπάτησης.
Τέλος να αναφέρω τον μεγαλύτερο απατεώνα από όλους. Τα έργα του τα απεχθάνομαι και με εξοργίζουν. Μιλάω για τον Καταλανό Miro του οποίου τα εκτρώματα φιλοξενούνται έναντι αντιτίμου (ενώ θα έπρεπε να μας πληρώνουν για να μην τον δούμε) σε έκθεση στην Θεσσαλονίκη. Παιδικές μουτζούρες πάνω σε πανιά, εκτρωματικά γλυπτά και τερατουργηματικές κατασκευές.
Αν και δεν θεωρώ σοφό να βγάζω τα σώψυχα μου για τους απατεώνες της μοντέρνας τέχνης κατά αυτόν τον τρόπο, δεδομένου ότι ανάμεσα τους υπάρχουν και σημαντικοί καλλιτέχνες όπως ο Kandinsky ωστόσο δεν μπορούσα να συγκρατηθώ ακούγοντας ότι αυτά είναι αριστουργήματα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε