Μελετώντας εδώ και χρόνια κείμενα ιστορικών, γεωγράφων και πολιτικών επιστημόνων κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο πόλεμος είναι απόφαση ενός και η ειρήνη είναι συμφωνία πολλών.
Η απέχθεια μου σε οποιαδήποτε μορφή απολυταρχικής ηγεσίας εδράζει σε ένα βασικό στοιχείο της ανθρώπινης ύπαρξης μου. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να εξουσιάζει κανέναν συνάνθρωπό του χωρίς μία κοινωνική εντολή διακυβέρνησης. Και η εξουσία αυτή θα πρέπει καθημερινά να ελέγχεται αυστηρά και να ενεργοποιούνται μηχανισμοί βελτίωσης της διακυβέρνησης.
Παρακολουθώντας τρία χρόνια από απόσταση τον πόλεμο στην Ουκρανία δεν μπορώ πάρα να συμπάσω στο δράμα αυτού του λαού. Το να είσαι Ουκρανός σημαίνει πολλά που δεν ξέρω (διότι δεν ζω στην δική τους καθημερινότητα) αλλά υπάρχει κάτι που καταλαβαίνω. Την ανάγκη πολλών Ουκρανών να έχουν το δικαίωμα της επιλογής.
Το δικαίωμα αυτό τους αφαιρέθηκε από την απολυταρχικό ηγέτη Πούτιν, συνεχιστή μίας σειράς μόνιμης απολυταρχικής διακυβέρησης στην Ρωσία από την ίδρυση της. Και εννοώ αφαιρέθηκε διότι ακόμα και αν δεν κατακτήθηκε η Ουκρανία, η συμφωνία που αναμένεται να γίνει μεταξύ των Trump-Putin θα οδηγήσει μάλλον σε μία αδύναμη χώρα.
Το σχέδιο (ακόμα και αν δεν υλοποιηθεί) θυμίζει εποχές ιμπεριαλισμού όπου οι χώρες - θύματα γίνονται "δείπνο" χωρών θυτών χωρίς οι πολίτες της Ουκρανίας να έχουν λόγο.
Η μοιρασιά της Ουκρανικής γης και η αφαίρεση της αυτοδιάθεσης των κατοίκων της είναι μία ντροπή. Ο Trump έφερε τον λογαριασμό για τα όπλα και ζήτησε τις σπάνιες γαίες διακαιολογώντας την εισβολή και ο Putin θα πάρει τις ρημαγμένες ανατολικές επαρχίες για να έχει πρόσβαση στην Αζοφική και να ικανοποιήσει την ματαιοδοξία του ότι επέκτεινε την χώρα του.
Και οι Ουκρανοί; θα καταστούν εργάτες των επιχειρήσεων εξόρυξης και πολίτες 2ης κατηγορίας όπου οι επόμενοι πρόδροι δεν θα πρέπει να ενοχλούν την νευρικό σύστημα του σταλινοτσάρου Πούτιν και των επόμενων Ρώσων απολυταρχών.
Η απολυταρχία κερδίζει έδαφος παγκοσμίως (ΗΠΑ, Ρωσία, Κίνα, Τουρκία, Σ. Αραβία, Ινδία κλπ) και βρίσκει γόνιμο έδαφος στην δημοκρατική Ευρώπη όπου συντηριτικοί και ακροδεξιοί ηγέτες αναλαμβάνουν ή θα αναλάβουν στο μέλλον την διακυβέρνηση ευρωπαικών χωρών.
Η εκτίμηση μου είναι ότι ιδέα της Ενωμένης Ευρώπης αρχίζει να φθίνει και μεταβαίνουμε σε μία πραγματικότητα συνεργαζόμενων Εθνικών Κρατών (με συμφέροντα που διαπλέκονται και αλλάζουν).
Το τέλος μία εποχής ειρήνης για την Ευρώπη και η έναρξη μίας εποχής αβεβαιοτήτων.
Διαβάστε: Nexus - Harari, Timothy Snyder (άπαντα), HOBSBAWM J. ERIC (άπαντα), Tim Marshal (άπαντα)
Σχόλια