Απορώ με την miro-λατρεία των κατοίκων της Βαρκελώνης για τον καταλανό ζωγράφο Miro. Μιλιούνια ο κόσμος, πιτσιρίκια από τα σχολεία συνωστίζονταν στις αίθουσες "θαυμάζοντας" αυτόν τον απατεώνα της ζωγραφικής.
Ποτέ άλλοτε δεν έχω εξαπατηθεί τόσο οικτρά, να νιώθω αποσβολωμένος στο μέσον μίας αίθουσας κατάμεστης από κόσμο, να κοιτάω τα άθλια δημιουργήματα του και να σκέφτομαι "τι κάνω εγώ εδώ". Είναι η "φτήνια" στην δουλειά του, οι γραμμές και η οι πινελιές έτσι που τις πετούσε στον καμβά που σε απωθούν και σε θυμώνουν.
Σε θυμώνουν είπα? Για περίμενε. Ας το σκεφτώ καλύτερα. Τι είναι έργο τέχνης? Ας δώσουμε έναν ορισμό.
Ορισμός 1: Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία
(καμία σχέση με τον Miro)
Ορισμός 2: Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί (ομορφιά έγραψα? ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Miro).
Θα μου πείτε ότι σε ένα έργο τέχνης παίζει ρόλο και η διάσταση του καλλιτέχνη, η σχέση αμεσότητας ή αυθεντικότητας με την ιδιοσυστασία του δημιουργού. Α!! μάλιστα. Δηλ. οι πίνακες απεικονίζουν την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Φοβερό το επιχείρημα των υποστηρικτών του: Ο Miro ζωγράφιζε αυτό που τον εξέφραζε και όχι αυτό που έβλεπε.
Εγώ δεν άντεξα άλλο. Η ασχήμια όντως με ευαισθητοποίησε, ένιωσα να πνίγομαι εκεί μέσα. Ότι και να ήταν αυτό που εξέφραζε ο Miro, εγώ το εκλάμβανα ώς βλακεία. Έπρεπε να βγώ έξω. Υπήρξε τέτοιος ο εκνευρισμός μου που στην προσπάθεια να απαγκιστρωθώ από το περιβάλλον αυτό, παραλίγο να πατήσω ένα πιτσιρίκι.
Εντάξει είμαι υπερβολικός, το ομολογώ, αλλά με το φτωχό, σε θέματα περί τέχνης αλλά αν μη τι άλλο λογικό σε θέματα κόστους ωφέλειας, μυαλό μου δεν μπορώ να αντιληφθώ πως ένας "καλλιτέχνης" μπορούσε να πουλάει τόσο ακριβά τις μουτζούρες του. Και όχι μόνο αυτό αλλά να γίνει και τόσο διάσημος έτσι ώστε να στηθεί και ένα μουσείο που να τις εκθέτει.
Αποδέχομαι την ευκολία του Picasso ο οποίος από ένα σημείο και πέρα θεωρούσε ότι σημαντικότερο από το έργο του είναι η υπογραφή του. Το έκανε για τα λεφτάκια ρε παιδί μου. Τουλάχιστον όμως πρόλαβε και έκτισε το όνομα του πάνω σε εξαίσια έργα.
Αυτός όμως ήταν εξαρχής απαράδεκτος. Πίνακες, εγκαταστάσεις, γλυπτά των 5 λεπτών. Βιοτεχνική παραγωγή κακογουστιάς.
Τέλος πάντων, αν είναι να θεωρούν οι καταλανοί τόσο σημαντικό καλλιτέχνη τον Miro τότε θα πρέπει να πληρώνουν τους τουρίστες να έρχονται να τον δουν. Για την ψυχική ταλαιπωρία.
Αναφορές:
Ιστορία της Τέχνης, Γ' Ενιαίου Λυκείου, Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, Αθήνα 2004.
Μουσείο Miro στην Βαρκελώνη: http://www.bcn.fjmiro.cat/
Wikipedia article: http://en.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3
Ποτέ άλλοτε δεν έχω εξαπατηθεί τόσο οικτρά, να νιώθω αποσβολωμένος στο μέσον μίας αίθουσας κατάμεστης από κόσμο, να κοιτάω τα άθλια δημιουργήματα του και να σκέφτομαι "τι κάνω εγώ εδώ". Είναι η "φτήνια" στην δουλειά του, οι γραμμές και η οι πινελιές έτσι που τις πετούσε στον καμβά που σε απωθούν και σε θυμώνουν.
Σε θυμώνουν είπα? Για περίμενε. Ας το σκεφτώ καλύτερα. Τι είναι έργο τέχνης? Ας δώσουμε έναν ορισμό.
Ορισμός 1: Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία
(καμία σχέση με τον Miro)
Ορισμός 2: Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί (ομορφιά έγραψα? ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Miro).
Θα μου πείτε ότι σε ένα έργο τέχνης παίζει ρόλο και η διάσταση του καλλιτέχνη, η σχέση αμεσότητας ή αυθεντικότητας με την ιδιοσυστασία του δημιουργού. Α!! μάλιστα. Δηλ. οι πίνακες απεικονίζουν την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Φοβερό το επιχείρημα των υποστηρικτών του: Ο Miro ζωγράφιζε αυτό που τον εξέφραζε και όχι αυτό που έβλεπε.
Εγώ δεν άντεξα άλλο. Η ασχήμια όντως με ευαισθητοποίησε, ένιωσα να πνίγομαι εκεί μέσα. Ότι και να ήταν αυτό που εξέφραζε ο Miro, εγώ το εκλάμβανα ώς βλακεία. Έπρεπε να βγώ έξω. Υπήρξε τέτοιος ο εκνευρισμός μου που στην προσπάθεια να απαγκιστρωθώ από το περιβάλλον αυτό, παραλίγο να πατήσω ένα πιτσιρίκι.
Εντάξει είμαι υπερβολικός, το ομολογώ, αλλά με το φτωχό, σε θέματα περί τέχνης αλλά αν μη τι άλλο λογικό σε θέματα κόστους ωφέλειας, μυαλό μου δεν μπορώ να αντιληφθώ πως ένας "καλλιτέχνης" μπορούσε να πουλάει τόσο ακριβά τις μουτζούρες του. Και όχι μόνο αυτό αλλά να γίνει και τόσο διάσημος έτσι ώστε να στηθεί και ένα μουσείο που να τις εκθέτει.
Αποδέχομαι την ευκολία του Picasso ο οποίος από ένα σημείο και πέρα θεωρούσε ότι σημαντικότερο από το έργο του είναι η υπογραφή του. Το έκανε για τα λεφτάκια ρε παιδί μου. Τουλάχιστον όμως πρόλαβε και έκτισε το όνομα του πάνω σε εξαίσια έργα.
Αυτός όμως ήταν εξαρχής απαράδεκτος. Πίνακες, εγκαταστάσεις, γλυπτά των 5 λεπτών. Βιοτεχνική παραγωγή κακογουστιάς.
Τέλος πάντων, αν είναι να θεωρούν οι καταλανοί τόσο σημαντικό καλλιτέχνη τον Miro τότε θα πρέπει να πληρώνουν τους τουρίστες να έρχονται να τον δουν. Για την ψυχική ταλαιπωρία.
Αναφορές:
Ιστορία της Τέχνης, Γ' Ενιαίου Λυκείου, Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, Αθήνα 2004.
Μουσείο Miro στην Βαρκελώνη: http://www.bcn.fjmiro.cat/
Wikipedia article: http://en.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3
Σχόλια
Σε εμένα κατά μεγάλο ποσοστό ήταν η τέχνη του Miro με έκανε να ενδιαφερθώ για την τέχνη γενικότερα.
Αριθμώντας αντίθετα τους ορισμούς, ξεκινώντας από "Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί" φαίνεται ότι σε εμένα τα έργα του Miro λειτούργησαν ακριβώς έτσι - εδώ γίνεται φανερή η υποκειμενικότητα "του κάλλους και της ομορφιάς" που γράφεις.
Συνεχίζοντας με το "Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία" έχω να πω ότι πολλά φαινομενικά "απλά" ή "εύκολα" έργα κρύβουν μεγάλης διάρκειας μελέτη πάνω στο θέμα. Η δεξιοτεχνία δεν έγκειται (κατά τη γνώμη μου πάντα) μόνο στο τεχνικό μέρος, αλλά και στην προετοιμασία που απαιτείται για να ξεκινήσει η αποτύπωση της σκέψης στον καμβά.
Αυτά!
μελέτησε τι προσπαθούσε να πετύχει ο Σεζάν και μετά μελέτησε κυβισμό θεωρητικά. Ύστερα ξανακοίτα τα έργα του Πικάσο
(free tip)