Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Facebook : Το κοινωνικό web ξεπουλάει τις ψυχές σας

Τι είναι το facebook? Ένα "in and must" των καιρών μας? Μία μόδα που θα περάσει και θα ξεφουσκώσει? Ή είναι ο πρώτος πραγματικά "μεγάλος αδερφός". Ζούμε άραγε σε ένα πραγματικό "1984"? (ανατρίχιασα λίγο στην παρομοίωση της εποχής μας με το γνωστό βιβλίο του Οργουελ.)
Ας προχωρήσω σε έναν πρώτο ορισμό: Facebook είναι μία μικρο-κοινωνία του κάθε ενός από εμάς, που βάζει την προσωπική του ζωή σε ένα γυάλινο δωμάτιο και την επιδεικνύει παντού.
Είναι αυτό όμως? Ας δώσω μία άλλη απάντηση: Είναι ένα οικονομικό πρότυπο, τμήμα αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό Web 2.0 και βασίζεται στην προώθηση της επιθυμίας για μοίρασμα και ανταλλαγή πραγμάτων. Πως σου φαίνεται αναγνώστη, φίλε και όμοιε μου, το δεύτερο? Σαφώς πιο "ψαγμένο". Ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα.
Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πεδίο όπου νέες μορφές επιχειρηματικής δράσης βρίσκουν εύκαιρο το έδαφος να αναπτυχθούν αξιοποιώντας το χρόνο, την ζωή, την διάθεση, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα σου.
Δηλαδή, δρουν επιχειρηματικά αξιοποιώντας ΕΣΕΝΑ. Διοχετεύουν και χρησιμοποιούν ως οικονομική δύναμη την επιθυμία σου να αποτελείς μέρος των κοινωνικών δικτύων, να μοιράζεσαι και να δημοσιοποιείς τα ενδιαφέροντα σου, να κάνεις διάλογο, να επικοινωνείς με τους άλλους, να εκφράζεσαι δημόσια, να νιώθεις χρήσιμος, και να συνεργάζεσαι. Είναι η ανάγκη της εποχής μας για μία απρόσωπη επικοινωνία στην οποία δεν διαλέγεσαι αλλά κάνεις χρήση ενός είδους ασύγχρονου μονόλογου. Και οι εταιρίες το εκμεταλλεύονται. Αποκομίζουν κέρδος από την εθελοντική συνεργασία των χρηστών του facebook, του myspace κλπ και της δυναμικής των για συγκέντρωση δεδομένων και διάθεσή τους στο κοινό.
Τα δικά σου δεδομένα, που με τόση ευκολία διαθέτεις, αυτά τα ίδια κάποιοι άλλοι τα παίρνουν (η δουλειά τους είναι αυτή) και τα διαθέτουν σε τρίτους αποκομίζοντας κέρδη.
Θα μου πεις όμως: "Που είναι το κακό? Από την στιγμή που εγώ δεν έχω καμία αρνητική επίπτωση στην καθημερινότητα μου, γιατί να μην κάνω την πλάκα μου και ας πάρουν ότι πληροφορία θέλουν".
Όμως δεν είναι τόσο απλό το θέμα.
Οι νέες εταιρίες που επιχειρούν στο Ίντερνετ βασίζουν το ρόλο τους στην προώθηση μορφών κοινωνικού web, των συνεργατικών κοινοτήτων και τη διαχείριση πρόσβασης στα δεδομένα και τα αρχεία, στα οποία έχουν συνεισφέρει. Αυτό το επιχειρηματικό πρότυπο τείνει όλο και περισσότερο να μην πουλάει απολύτως κανένα προϊόν στον καταναλωτή, αλλά να πουλάει μάλλον τον καταναλωτή στο προϊόν, ενσωματώνοντας τον χρήστη και τα αρχεία με τα οποία εκείνος ή εκείνη συνεισφέρει στη συγκεκριμένη υπηρεσία που παρέχεται.
ΆΡΑ γίνεσαι ένα αντικείμενο εκμετάλλευσης αφού ο προσωπικός χρόνος που διαθέτεις αλλά και τα δεδομένα που προσφέρεις τόσο απλόχερα τα εκμεταλλεύεται ένας τρίτος για να κερδίσει χρήματα χωρίς να σου δίνει την αξία, ή ένα τμήμα της αξίας αυτής πίσω.
Λειτουργεί παρασιτικά εν' αγνοία σου. Είναι ένα θύμα, μόνο που δεν το καταλαβαίνεις, ή δεν επιθυμείς να το καταλάβεις.
Αναλογίσου μόνο αυτό το απλό: Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των φωτογραφιών και των video σου που ανεβαίνουν στο web? Εσύ?
Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι, απατάσαι οικτρή απάτη. Εξουσιάζεσαι τόσο από το πάθος για την δημοσιοποίηση της καθημερινότητας σου όσο και από την εκμετάλλευση τρίτων για αυτό το πάθος σου. Δες παρακάτω για την Εξουσία και το web.
Αντιγράφω από το πολύ καλό κείμενο της Juan Martin Prada: "Μέσα από τη διαδικασία της εμπλοκής και συμπερίληψης των ατόμων στην οικονομική παραγωγή και τα υποκειμενικά συστήματα που αποτελούν μέρος του Web, οι νέες μορφές εξουσίας σήμερα προσπαθούν να οργανώσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Στη σημερινή δικτυακή κοινωνία, η εξουσία αναμιγνύεται με τη ζωή, γίνεται αφηρημένη. Δεν ασκείται πλέον στα άτομα, αλλά διακινείται μέσω αυτών (τη διακινούμε όλοι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά) με αποτέλεσμα να μοιάζει λογικό ότι τα πιο αποτελεσματικά οχήματα για την άσκηση εξουσίας βασίζονται στην συμμετοχική λογική, στις ροές της κοινωνικής δραστηριότητας."

Όλα λοιπόν στην σύγχρονη συμμετοχική καπιταλιστική ουτοπία μας είναι τα ίδια και γνωστά ανά τους αιώνες: χρήμα και εξουσία.
Αν επιθυμείς να υπάρχουν κάποιοι να σε απομυζούν, να σε εξουσιάζουν και να κερδίζουν εις βάρος σου, τότε ΟΚ, συνέχισε. Αλλά αν όχι, τότε αντέδρασε σβήσε το προφίλ σου, πάρε ένα τηλέφωνο έναν φίλο σου και πήγαινε ένα περίπατο και κοινωνικοποιήσου. Αυτή είναι η πραγματική ζωή.

Πηγή: Juan Martin Prada: Web 2.0. Εξουσία και Οικονομία.

Σχόλια

Ο χρήστης Unknown είπε…
"Facebook είναι μία μικρο-κοινωνία του κάθε ενός από εμάς, που βάζει την προσωπική του ζωή σε ένα γυάλινο δωμάτιο και την επιδεικνύει παντού." Σαν ορισμός είναι εξαιρετικά απλοικός και παντελώς άστοχος καθώς η παρομοίωση του facebook με μία βιτρίνα παραγνωρίζει το ότι πρόκειται για ένα δίκτυο το οποίο επιτρέπει και επικοινωνία και ανταλλαγή απόψεων και εικόνων, άσχετα αν αυτά αποτιμούνται και σε χρήμα, όπως περιγράφεις. Μήπως όμως η οποιασδήποτε μορφής πληροφορία δεν αντιστοιχεί σε κάποιο μικρό η μεγαλύτερο χρηματικό ποσό, ανάλογα και με το πώς θα χρησιμοποιηθεί;
Προσωπικά δε διαφωνώ με το ότι η "πραγματική" όπως λες ζωή είναι κάτι άλλο, αλλά το κίνητρο για να τη ζήσεις σίγουρα είναι κάτι τελέιως ιδιωτικό και προσωπικό. Γιατί ακόμα και ο περίπατος σου στον πεζόδρομο της Διονυσίου του Αεροπαγήτου σημαίνει ευκαιρία για κέρδος για κάποιους εκδοτικούς οίκους οι οποίοι κάνουν εκεί την έκθεση βιβλίων τους ... αυτό όπως δεν πρέπει να αποτελεί λόγο αποχής και από τους περιπάτους!!!!!
Αυτά για αρχή ...... Ελπίζω να γράψουν και οι υπόλοιποι τίποτα :-)))

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε