Τι είναι το facebook? Ένα "in and must" των καιρών μας? Μία μόδα που θα περάσει και θα ξεφουσκώσει? Ή είναι ο πρώτος πραγματικά "μεγάλος αδερφός". Ζούμε άραγε σε ένα πραγματικό "1984"? (ανατρίχιασα λίγο στην παρομοίωση της εποχής μας με το γνωστό βιβλίο του Οργουελ.)
Ας προχωρήσω σε έναν πρώτο ορισμό: Facebook είναι μία μικρο-κοινωνία του κάθε ενός από εμάς, που βάζει την προσωπική του ζωή σε ένα γυάλινο δωμάτιο και την επιδεικνύει παντού.
Είναι αυτό όμως? Ας δώσω μία άλλη απάντηση: Είναι ένα οικονομικό πρότυπο, τμήμα αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό Web 2.0 και βασίζεται στην προώθηση της επιθυμίας για μοίρασμα και ανταλλαγή πραγμάτων. Πως σου φαίνεται αναγνώστη, φίλε και όμοιε μου, το δεύτερο? Σαφώς πιο "ψαγμένο". Ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα.
Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πεδίο όπου νέες μορφές επιχειρηματικής δράσης βρίσκουν εύκαιρο το έδαφος να αναπτυχθούν αξιοποιώντας το χρόνο, την ζωή, την διάθεση, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα σου.
Δηλαδή, δρουν επιχειρηματικά αξιοποιώντας ΕΣΕΝΑ. Διοχετεύουν και χρησιμοποιούν ως οικονομική δύναμη την επιθυμία σου να αποτελείς μέρος των κοινωνικών δικτύων, να μοιράζεσαι και να δημοσιοποιείς τα ενδιαφέροντα σου, να κάνεις διάλογο, να επικοινωνείς με τους άλλους, να εκφράζεσαι δημόσια, να νιώθεις χρήσιμος, και να συνεργάζεσαι. Είναι η ανάγκη της εποχής μας για μία απρόσωπη επικοινωνία στην οποία δεν διαλέγεσαι αλλά κάνεις χρήση ενός είδους ασύγχρονου μονόλογου. Και οι εταιρίες το εκμεταλλεύονται. Αποκομίζουν κέρδος από την εθελοντική συνεργασία των χρηστών του facebook, του myspace κλπ και της δυναμικής των για συγκέντρωση δεδομένων και διάθεσή τους στο κοινό.
Τα δικά σου δεδομένα, που με τόση ευκολία διαθέτεις, αυτά τα ίδια κάποιοι άλλοι τα παίρνουν (η δουλειά τους είναι αυτή) και τα διαθέτουν σε τρίτους αποκομίζοντας κέρδη.
Θα μου πεις όμως: "Που είναι το κακό? Από την στιγμή που εγώ δεν έχω καμία αρνητική επίπτωση στην καθημερινότητα μου, γιατί να μην κάνω την πλάκα μου και ας πάρουν ότι πληροφορία θέλουν".
Όμως δεν είναι τόσο απλό το θέμα.
Οι νέες εταιρίες που επιχειρούν στο Ίντερνετ βασίζουν το ρόλο τους στην προώθηση μορφών κοινωνικού web, των συνεργατικών κοινοτήτων και τη διαχείριση πρόσβασης στα δεδομένα και τα αρχεία, στα οποία έχουν συνεισφέρει. Αυτό το επιχειρηματικό πρότυπο τείνει όλο και περισσότερο να μην πουλάει απολύτως κανένα προϊόν στον καταναλωτή, αλλά να πουλάει μάλλον τον καταναλωτή στο προϊόν, ενσωματώνοντας τον χρήστη και τα αρχεία με τα οποία εκείνος ή εκείνη συνεισφέρει στη συγκεκριμένη υπηρεσία που παρέχεται.
ΆΡΑ γίνεσαι ένα αντικείμενο εκμετάλλευσης αφού ο προσωπικός χρόνος που διαθέτεις αλλά και τα δεδομένα που προσφέρεις τόσο απλόχερα τα εκμεταλλεύεται ένας τρίτος για να κερδίσει χρήματα χωρίς να σου δίνει την αξία, ή ένα τμήμα της αξίας αυτής πίσω.
Λειτουργεί παρασιτικά εν' αγνοία σου. Είναι ένα θύμα, μόνο που δεν το καταλαβαίνεις, ή δεν επιθυμείς να το καταλάβεις.
Αναλογίσου μόνο αυτό το απλό: Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των φωτογραφιών και των video σου που ανεβαίνουν στο web? Εσύ?
Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι, απατάσαι οικτρή απάτη. Εξουσιάζεσαι τόσο από το πάθος για την δημοσιοποίηση της καθημερινότητας σου όσο και από την εκμετάλλευση τρίτων για αυτό το πάθος σου. Δες παρακάτω για την Εξουσία και το web.
Αντιγράφω από το πολύ καλό κείμενο της Juan Martin Prada: "Μέσα από τη διαδικασία της εμπλοκής και συμπερίληψης των ατόμων στην οικονομική παραγωγή και τα υποκειμενικά συστήματα που αποτελούν μέρος του Web, οι νέες μορφές εξουσίας σήμερα προσπαθούν να οργανώσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Στη σημερινή δικτυακή κοινωνία, η εξουσία αναμιγνύεται με τη ζωή, γίνεται αφηρημένη. Δεν ασκείται πλέον στα άτομα, αλλά διακινείται μέσω αυτών (τη διακινούμε όλοι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά) με αποτέλεσμα να μοιάζει λογικό ότι τα πιο αποτελεσματικά οχήματα για την άσκηση εξουσίας βασίζονται στην συμμετοχική λογική, στις ροές της κοινωνικής δραστηριότητας."
Όλα λοιπόν στην σύγχρονη συμμετοχική καπιταλιστική ουτοπία μας είναι τα ίδια και γνωστά ανά τους αιώνες: χρήμα και εξουσία.
Αν επιθυμείς να υπάρχουν κάποιοι να σε απομυζούν, να σε εξουσιάζουν και να κερδίζουν εις βάρος σου, τότε ΟΚ, συνέχισε. Αλλά αν όχι, τότε αντέδρασε σβήσε το προφίλ σου, πάρε ένα τηλέφωνο έναν φίλο σου και πήγαινε ένα περίπατο και κοινωνικοποιήσου. Αυτή είναι η πραγματική ζωή.
Πηγή: Juan Martin Prada: Web 2.0. Εξουσία και Οικονομία.
Ας προχωρήσω σε έναν πρώτο ορισμό: Facebook είναι μία μικρο-κοινωνία του κάθε ενός από εμάς, που βάζει την προσωπική του ζωή σε ένα γυάλινο δωμάτιο και την επιδεικνύει παντού.
Είναι αυτό όμως? Ας δώσω μία άλλη απάντηση: Είναι ένα οικονομικό πρότυπο, τμήμα αυτού που ονομάζουμε κοινωνικό Web 2.0 και βασίζεται στην προώθηση της επιθυμίας για μοίρασμα και ανταλλαγή πραγμάτων. Πως σου φαίνεται αναγνώστη, φίλε και όμοιε μου, το δεύτερο? Σαφώς πιο "ψαγμένο". Ας το προχωρήσουμε λίγο ακόμα.
Δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πεδίο όπου νέες μορφές επιχειρηματικής δράσης βρίσκουν εύκαιρο το έδαφος να αναπτυχθούν αξιοποιώντας το χρόνο, την ζωή, την διάθεση, το χαρακτήρα, την προσωπικότητα σου.
Δηλαδή, δρουν επιχειρηματικά αξιοποιώντας ΕΣΕΝΑ. Διοχετεύουν και χρησιμοποιούν ως οικονομική δύναμη την επιθυμία σου να αποτελείς μέρος των κοινωνικών δικτύων, να μοιράζεσαι και να δημοσιοποιείς τα ενδιαφέροντα σου, να κάνεις διάλογο, να επικοινωνείς με τους άλλους, να εκφράζεσαι δημόσια, να νιώθεις χρήσιμος, και να συνεργάζεσαι. Είναι η ανάγκη της εποχής μας για μία απρόσωπη επικοινωνία στην οποία δεν διαλέγεσαι αλλά κάνεις χρήση ενός είδους ασύγχρονου μονόλογου. Και οι εταιρίες το εκμεταλλεύονται. Αποκομίζουν κέρδος από την εθελοντική συνεργασία των χρηστών του facebook, του myspace κλπ και της δυναμικής των για συγκέντρωση δεδομένων και διάθεσή τους στο κοινό.
Τα δικά σου δεδομένα, που με τόση ευκολία διαθέτεις, αυτά τα ίδια κάποιοι άλλοι τα παίρνουν (η δουλειά τους είναι αυτή) και τα διαθέτουν σε τρίτους αποκομίζοντας κέρδη.
Θα μου πεις όμως: "Που είναι το κακό? Από την στιγμή που εγώ δεν έχω καμία αρνητική επίπτωση στην καθημερινότητα μου, γιατί να μην κάνω την πλάκα μου και ας πάρουν ότι πληροφορία θέλουν".
Όμως δεν είναι τόσο απλό το θέμα.
Οι νέες εταιρίες που επιχειρούν στο Ίντερνετ βασίζουν το ρόλο τους στην προώθηση μορφών κοινωνικού web, των συνεργατικών κοινοτήτων και τη διαχείριση πρόσβασης στα δεδομένα και τα αρχεία, στα οποία έχουν συνεισφέρει. Αυτό το επιχειρηματικό πρότυπο τείνει όλο και περισσότερο να μην πουλάει απολύτως κανένα προϊόν στον καταναλωτή, αλλά να πουλάει μάλλον τον καταναλωτή στο προϊόν, ενσωματώνοντας τον χρήστη και τα αρχεία με τα οποία εκείνος ή εκείνη συνεισφέρει στη συγκεκριμένη υπηρεσία που παρέχεται.
ΆΡΑ γίνεσαι ένα αντικείμενο εκμετάλλευσης αφού ο προσωπικός χρόνος που διαθέτεις αλλά και τα δεδομένα που προσφέρεις τόσο απλόχερα τα εκμεταλλεύεται ένας τρίτος για να κερδίσει χρήματα χωρίς να σου δίνει την αξία, ή ένα τμήμα της αξίας αυτής πίσω.
Λειτουργεί παρασιτικά εν' αγνοία σου. Είναι ένα θύμα, μόνο που δεν το καταλαβαίνεις, ή δεν επιθυμείς να το καταλάβεις.
Αναλογίσου μόνο αυτό το απλό: Ποιος είναι ο ιδιοκτήτης των φωτογραφιών και των video σου που ανεβαίνουν στο web? Εσύ?
Αν νομίζεις ότι εσύ είσαι, απατάσαι οικτρή απάτη. Εξουσιάζεσαι τόσο από το πάθος για την δημοσιοποίηση της καθημερινότητας σου όσο και από την εκμετάλλευση τρίτων για αυτό το πάθος σου. Δες παρακάτω για την Εξουσία και το web.
Αντιγράφω από το πολύ καλό κείμενο της Juan Martin Prada: "Μέσα από τη διαδικασία της εμπλοκής και συμπερίληψης των ατόμων στην οικονομική παραγωγή και τα υποκειμενικά συστήματα που αποτελούν μέρος του Web, οι νέες μορφές εξουσίας σήμερα προσπαθούν να οργανώσουν ολόκληρη τη ζωή μας. Στη σημερινή δικτυακή κοινωνία, η εξουσία αναμιγνύεται με τη ζωή, γίνεται αφηρημένη. Δεν ασκείται πλέον στα άτομα, αλλά διακινείται μέσω αυτών (τη διακινούμε όλοι λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά) με αποτέλεσμα να μοιάζει λογικό ότι τα πιο αποτελεσματικά οχήματα για την άσκηση εξουσίας βασίζονται στην συμμετοχική λογική, στις ροές της κοινωνικής δραστηριότητας."
Όλα λοιπόν στην σύγχρονη συμμετοχική καπιταλιστική ουτοπία μας είναι τα ίδια και γνωστά ανά τους αιώνες: χρήμα και εξουσία.
Αν επιθυμείς να υπάρχουν κάποιοι να σε απομυζούν, να σε εξουσιάζουν και να κερδίζουν εις βάρος σου, τότε ΟΚ, συνέχισε. Αλλά αν όχι, τότε αντέδρασε σβήσε το προφίλ σου, πάρε ένα τηλέφωνο έναν φίλο σου και πήγαινε ένα περίπατο και κοινωνικοποιήσου. Αυτή είναι η πραγματική ζωή.
Πηγή: Juan Martin Prada: Web 2.0. Εξουσία και Οικονομία.
Σχόλια
Προσωπικά δε διαφωνώ με το ότι η "πραγματική" όπως λες ζωή είναι κάτι άλλο, αλλά το κίνητρο για να τη ζήσεις σίγουρα είναι κάτι τελέιως ιδιωτικό και προσωπικό. Γιατί ακόμα και ο περίπατος σου στον πεζόδρομο της Διονυσίου του Αεροπαγήτου σημαίνει ευκαιρία για κέρδος για κάποιους εκδοτικούς οίκους οι οποίοι κάνουν εκεί την έκθεση βιβλίων τους ... αυτό όπως δεν πρέπει να αποτελεί λόγο αποχής και από τους περιπάτους!!!!!
Αυτά για αρχή ...... Ελπίζω να γράψουν και οι υπόλοιποι τίποτα :-)))