Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Τσιμέντο να γίνει

Ναι, και ο δήμαρχος δίκιο έχει. Ψηφίστηκε από κόσμο με συγκεκριμένο προφίλ, συγκεκριμένη κουλτούρα. Πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όλοι. Οι ψηφοφόροι του αυτό θέλουν. Εμπορικά κέντρα για να πηγαίνουν να κάνουν τα ψώνια τους, να βλέπουν στα multiplex cinema τις αμερικανιές, να τρώνε στα fast-food τα σαβουροφαγητά, να πίνουν στα καφέ των 5 Ευρώ. Και είναι η πλειοψηφία στην κοινωνία.
Τα εμπορικά κέντρα έχουν και μία άλλη χρήση. Τόποι ασφαλούς εναπόθεσης τέκνων (parking δηλαδή). Οι security εν ήδη παιδονόμων. Τους δίνουν και ένα χαρτζιλίκι και τα αφήνουν να ψωνίζουν, να παίζουν πιμπλίκια (παλιά καλή έκφραση των ημερών μου), να χαζεύουν στα multiplex πίνοντας γιγαντιαία αναψυκτικά. Δεν θα τα βλέπει ο ήλιος όλη μέρα, αλλά θα είναι ασφαλή. Γιατί αυτό έχει σημασία την σημερινή εποχή για τα παιδιά μας. Να είναι ασφαλή. Διότι στα πάρκα, όπως και σε κάθε άλλο ελεύθερο δημόσιο χώρο συχνάζουν μετανάστες, οι οποίοι είναι "επικίνδυνοι". Το Εμπορικό κέντρο αποτελεί την σύγχρονη γυάλα. Έχει δίκιο ο δήμαρχος, να το φτιάξουμε το εμπορικό κέντρο, τι να το κάνουμε το πάρκο? Αφού οι ψηφοφόροι του στα εμπορικά κέντρα συχνάζουν.
Μα και ο κατασκευαστής δίκιο έχει. Έχει υπογράψει συμβάσεις. Δεν τον ενδιαφέρει αν θα γίνει πράσινο. Αυτός θέλει κέρδη. Και αφού η πλειοψηφία του κοινοβουλίου, άρα και η αντιπροσωπεία του λαού το έχει στηρίξει, αυτός νομιμοποιείται. Ας μή γελιόμαστε, η μειοψηφία και δίκιο να έχει μειοψηφία μένει.
Μα και ο φανατικός έχει δίκιο. "Δεν θα έχω εγώ γήπεδο, και θα έχει ο άλλος". Προσέξετε το πρώτο πρόσωπο. Η ομάδα γίνεται εγώ. Λέει "θα παίξω" και αυτομάτως η ομάδα γίνεται μανία, ιδέα, εγωισμός. Αναπνέει για αυτήν, ζεί για αυτήν, μπορεί ακόμα και να σκοτώσει για αυτήν. Την κατάλληλη αφορμή θέλει. Οι εχθροί είναι όλοι εκείνοι που είναι εναντίον της ομάδας. Δεν εχει σημασία αν η ζωή του ειναι μεροδούλι-μεροφάι. Ότι πεί ο πρόεδρος. Δεν έχει σημασία αν μένει σε γκρίζα μικρά κουτιά, αν βλέπει τον ήλιο μόνο κάθετα. Ο πρόεδρος έχει δίκιο, η οπαδική εφημερίδα έχει δίκιο, ο "Μπάμπης ο Σουγιάς" έχει δίκιο. Πας κόντρα με τον τρελό? η ομάδα είναι θρησκεία, ο πρόεδρος είναι ο προφήτης και η φυλλάδα το κοράνι. Το ποδόσφαιρο είναι το ισλάμ της Δύσης. Τα καταφέραμε.
Μα και οι πολιτικοί των μεγάλων κομμάτων δίκιο έχουν. Η οικονομία είναι η βάση της διακυβέρνησης. Το χρήμα πρέπει να κινείται, να υπάρχουν θέσεις εργασίας, να υπάρχουν ψήφοι. Το γκαζόν και τα δέντρα δεν παράγουν ανάπτυξη. Εξάλλου οι επιχειρηματίες είναι και οι χορηγοί τους. Πρέπει να ικανοποιηθούν. Αυτοί εξάλλου κυβερνούν.
Τα πάρκα είναι μακέτες, για πλάκα δηλαδή. Όπως καλή ώρα το πάρκο στο Ελληνικό. Το είδατε? Ως μακέτα σίγουρα θα το θυμάστε.
Ένα μοντέλο καταπάτησης του περιβάλλοντος υπέρ της ανάπτυξης υπάρχει, γίνεται χρόνια στο Ελλαδιστάν: Επίτευξη του στόχου μέσω της απαξίωσης.
Θα αφήσουν να γίνει ο υπο εκμετάλλευση χώρος σκουπιδότοπος, καμένη γη για μερικά χρόνια, όπως ο Ελαιώνας καλή ώρα, και μετά θα πουν ότι δεν γίνεται άλλο πρέπει να αναπλασθεί. Και δώστου τσιμέντο.
Τέλος και οι κάτοικοι δίκιο έχουν. Δεν μπορούν να βλέπουν την απαξίωση. Ελαιώνας, Γουδή, Ελληνικό, Αττικό Αλσος, Ολυμπιακά Ακίνητα - όλα αφημένα στην τύχη τους. Στο τέλος σιχτιρίζουν. Αφού πάρκα δεν θα γίνουν. Ας γίνουν κάτι. Έστω και εμπορικά κέντρα με γκαζόν, έστ γήπεδα. Κάτι τέλος πάντων.
Και αυτοί που αγωνίζονται για λίγο παραπάνω πράσινο είναι οι βλάκες που πήγαν και έμπλεξαν. Λοιδορούνται και στοχοποιούνται. Γιατί?
Γιατί είναι πολλά τα λεφτά Αρη, και εσύ είσαι πολύ μικρός. Κατέβασε την φωνούλα σου, χώσου στην τσιμεντένια τρυπούλα σου την οποία θα πληρώνεις μία ζωή και άνοιξε το κονσερβοκούτι και αποκοιμήσου. Τα παιδιά σου θα μεγαλώσουν μέσα στο καυσαέριο της πόλης, δεν θα δουν χώμα και δέντρα. Εσύ το χρέος σου σαν πολίτης δεν το έκανες, έμεινες κάτοικος, αλλά ένας σώος κάτοικος.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε