Ας το παραδεχτούμε. Οι κοινωνίες δεν είναι μηχανισμοί στους οποίους διαμορφώνοντας μία ροή ενεργειών (βλέπε νόμοι) θα λειτουργούν σωστά και θα καταλήγουν σε ένα επιθυμητό αποτέλεσμα, την εύρυθμη και χωρίς προβλήματα λειτουργία τους.
Αυτές οι λίγες προτάσεις δεν είναι ανεφάρμοστες, κάποιες δε από αυτές έχουν υιοθετηθεί αλλά η εφαρμογή τους είναι ελλιπής. Πιστεύω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι απαξιωμένο προιόν, θεωρώ ότι θα απαξιωθεί επιπλέον και ότι θα συνεχίζει να αποτελεί χώρο στον οποίο θα συνυπάρχουν η βία, η παρανομία, το ξέπλυμα χρήματος.
Είναι πολύπλοκοι οργανισμοί και πάντοτε θα υπάρχουν προβλήματα για τα οποία θα προτείνονται "οριστικές λύσεις" που δεν θα τα επιλύουν.
Στην ουσία οι ενέργειες για την επίλυση ενός προβλήματος σκοπό έχουν τον περιορισμό της έκστασης του και σε καμία περίπτωση την πλήρη λύση του.
Εν προκειμένω θα αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που εμφανίζεται συχνά στην "επικαιρότητα", και καταναλώνει "τόνους μελανιού" για διαπιστώσεις, προτάσεις, λύσεις, αυτό της εκ του ποδοσφαίρου εκπορευόμενης βίας (χουλιγκανισμός).
Το συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζικά και συγκροτημένα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και συνεχίζει να υφίσταται σε έντονο βαθμό. Οι αιτίες είναι αρκετές και έχουν καταγραφεί σε κείμενα κοινωνιολόγων εδώ και χρόνια. Ενέργειες για την αντιμετώπιση του προβλήματος έχουν γίνει αλλά ήταν αδύναμες και ουδέποτε έχουν φέρει ένα αποτέλεσμα.
Αν πρέπει να εκφράσω μία άποψη, πιστεύω ότι ο χουλιγκανισμός δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Ωστόσο αυτό είναι αδύνατο αν αναλογιστούμε ότι φαινόμενα οπαδικής βίας έχουμε από την εποχή της στάσης του Νίκα (525). Ωστόσο είναι δυνατόν να περιοριστεί με μία σειρά προτρεπτικών μέτρων από την πολιτεία και τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Ας προτείνω μερικά.
Ο ρόλος της πολιτείας.
1) Παρεμβάσεις της πολιτείας μέσω της εκπαίδευσης ενάντια στον χουλιγκανισμό,
2) Να μην χρηματοδοτεί τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά σωματεία γενικά. Ακόμα και στην περίπτωση του ΟΠΑΠ να προτείνει συμφωνίες με κάθε ΠΑΕ για την συμμετοχή των ομάδων στο στοίχημα,
3) Να μην χρηματοδοτεί την κατασκευή των γηπέδων των ΠΑΕ, να το κάνουν από μόνες τους με χρήματα των φιλάθλων τους,
4)Να παρεμβαίνει με αυστηρές ποινές σωφρονισμού (όχι φυλάκιση, αλλά πολύμηνη υποχρεωτική κοινωνική εργασία) σε περιπτώσεις βανδαλισμών εκτός γηπέδων,
5) Καμία ανοχή σε φορολογικές και ασφαλιστικές παραβάσεις των ΠΑΕ. Αυστηρά μέτρα σε περίπτωση χρεών προς το δημόσιο. Αυστηρός έλεγχος στα οικονομικά των σωματείων,
6) Κατάργηση των οπαδικών συνδέσμων.
Ο ρόλος των ποδοσφαιρικών σωματείων
1) Θα πρέπει να προστατεύουν οι ίδιες από φασαρίες τα γήπεδα που διεξάγονται οι αγώνες.
2) Να καταγράφουν και να να απαγορεύουν την είσοδο σε ταραξίες
3) Να κατασκευάζουν μόνες τους τα γήπεδα τους.
4) Να λειτουργούν με τους όρους της αγοράς.
Στην ουσία οι ενέργειες για την επίλυση ενός προβλήματος σκοπό έχουν τον περιορισμό της έκστασης του και σε καμία περίπτωση την πλήρη λύση του.
Εν προκειμένω θα αναφερθώ σε ένα πρόβλημα που εμφανίζεται συχνά στην "επικαιρότητα", και καταναλώνει "τόνους μελανιού" για διαπιστώσεις, προτάσεις, λύσεις, αυτό της εκ του ποδοσφαίρου εκπορευόμενης βίας (χουλιγκανισμός).
Το συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίστηκε στην Ελλάδα μαζικά και συγκροτημένα από τις αρχές της δεκαετίας του '80 και συνεχίζει να υφίσταται σε έντονο βαθμό. Οι αιτίες είναι αρκετές και έχουν καταγραφεί σε κείμενα κοινωνιολόγων εδώ και χρόνια. Ενέργειες για την αντιμετώπιση του προβλήματος έχουν γίνει αλλά ήταν αδύναμες και ουδέποτε έχουν φέρει ένα αποτέλεσμα.
Αν πρέπει να εκφράσω μία άποψη, πιστεύω ότι ο χουλιγκανισμός δεν πρόκειται να εξαφανιστεί. Ωστόσο αυτό είναι αδύνατο αν αναλογιστούμε ότι φαινόμενα οπαδικής βίας έχουμε από την εποχή της στάσης του Νίκα (525). Ωστόσο είναι δυνατόν να περιοριστεί με μία σειρά προτρεπτικών μέτρων από την πολιτεία και τις ποδοσφαιρικές ομάδες. Ας προτείνω μερικά.
Ο ρόλος της πολιτείας.
1) Παρεμβάσεις της πολιτείας μέσω της εκπαίδευσης ενάντια στον χουλιγκανισμό,
2) Να μην χρηματοδοτεί τα επαγγελματικά ποδοσφαιρικά σωματεία γενικά. Ακόμα και στην περίπτωση του ΟΠΑΠ να προτείνει συμφωνίες με κάθε ΠΑΕ για την συμμετοχή των ομάδων στο στοίχημα,
3) Να μην χρηματοδοτεί την κατασκευή των γηπέδων των ΠΑΕ, να το κάνουν από μόνες τους με χρήματα των φιλάθλων τους,
4)Να παρεμβαίνει με αυστηρές ποινές σωφρονισμού (όχι φυλάκιση, αλλά πολύμηνη υποχρεωτική κοινωνική εργασία) σε περιπτώσεις βανδαλισμών εκτός γηπέδων,
5) Καμία ανοχή σε φορολογικές και ασφαλιστικές παραβάσεις των ΠΑΕ. Αυστηρά μέτρα σε περίπτωση χρεών προς το δημόσιο. Αυστηρός έλεγχος στα οικονομικά των σωματείων,
6) Κατάργηση των οπαδικών συνδέσμων.
Ο ρόλος των ποδοσφαιρικών σωματείων
1) Θα πρέπει να προστατεύουν οι ίδιες από φασαρίες τα γήπεδα που διεξάγονται οι αγώνες.
2) Να καταγράφουν και να να απαγορεύουν την είσοδο σε ταραξίες
3) Να κατασκευάζουν μόνες τους τα γήπεδα τους.
4) Να λειτουργούν με τους όρους της αγοράς.
Αυτές οι λίγες προτάσεις δεν είναι ανεφάρμοστες, κάποιες δε από αυτές έχουν υιοθετηθεί αλλά η εφαρμογή τους είναι ελλιπής. Πιστεύω ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι απαξιωμένο προιόν, θεωρώ ότι θα απαξιωθεί επιπλέον και ότι θα συνεχίζει να αποτελεί χώρο στον οποίο θα συνυπάρχουν η βία, η παρανομία, το ξέπλυμα χρήματος.
Σχόλια