Η διαφήμιση αποτελεί κομμάτι της καθημερινότητας μας. Αυτό είναι δεδομένο. Βαλλόμαστε καθημερινά από πλήθος έντυπων, τηλεοπτικών, ραδιοφωνικών, διαδικτυακών διαφημίσεων.
Την διαφήμιση την κατανοώ ως ένα αναγκαίο κακό και έχω μάθει να την απορρίπτω άμεσα εκτός και αν το σποτ ή η καταχώρηση έχουν ένα κάποιο εικαστικό ενδιαφέρον.
Έτσι για παράδειγμα κάποιες ενδιαφέρουσες διαφημίσεις που αναφέρονται σε εταιρείες κινητής τηλεφωνίας μου έχουν προκαλέσει το ενδιαφέρον διότι έχουν καλογραμμένα κείμενα και ερμηνείες από καλούς ηθοποιούς και σου αφήνουν ένα χαμόγελο στα χείλη όταν τις θωρείς.
Αλλά στο παρόν post δεν θα με απασχολήσουν οι καλόγουστες διαφημίσεις αλλά οι ηλίθιες.
Αφορμές να έγραφα ένα post για τις ηλίθιες και τις κακόγουστες διαφημίσεις υπήρξαν πολλές, αλλά ποτέ δεν το έκανα. Ωστόσο μία πρόσφατη μου έδωσε την αφορμή να γράψω. Φανταστείτε σε τι κατάσταση με έφτασε.
Θα την περιγράψω χονδρικά και θα επιχειρηματολογήσω, όσο μπορώ, για τους λόγους που με παρότρυνε να γράψω το κείμενο. Διότι αποτυπώνει μία κοινωνία χωρίς αξίες.
Το spot διαφημίζει τις υπηρεσίες internet ενός παροχέα και πρωταγωνιστεί μία 30something δεσποινίς ολίγον ασχημούλα, η οποία ταξιδεύοντας αεροπορικώς εξεγείρεται στο άκουσμα της καθυστέρησης προσγείωσης του αεροπλάνου. Ζητά να δει τον πιλότο διαμαρτυρόμενη για την συγκεκριμένη καθυστέρηση κάνοντας του μία απίστευτη συσχέτιση της προσγείωσης με το download bandwidth που της παρέχει ο πάροχος της. Το εξωφρενικό της υπόθεσης είναι ότι προχωράει σε λεπτομερή ανάλυση και κάνει μία απίστευτη σύγκριση του refresh της σελίδας της στο facebook με τον χρόνο προσγείωσης του αεροπλάνου.
Στο τέλος του συγκεκριμένου σποτ, έχω μείνει άναυδος από την... ηλιθιότητα. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι ανά την επικράτεια που μπορούν να αισθανθούν κάποιο ίχνος αστείου (humor) πίσω από αυτό το σενάριο, και αν υπάρχουν θα ήθελα να τους γνωρίσω.
Ωστόσο εκείνο που με προκάλεσε να γράψω το συγκεκριμένο post δεν είναι τόσο το βλακώδες σενάριο (καλά είναι και αυτό), όσο το πολιτισμικό υπόβαθρο που αυτό θέτει. Δηλαδή, η δεδομένη (την σημερινή εποχή) συσχέτιση της ζωής των ανθρώπων με την virtual ζωή τους στο πρόγραμμα facebook.
Όλο και περισσότεροι άνθρωποι περνούν όλο και περισσότερο χρόνο της ζωής τους μέσα σε αυτόν τον ψηφιακό κόσμο, και συσχετίζουν πολλές από τις δραστηριότητες που κάνουν ψηφιακά με δραστηριότητες και σχέσεις που κάνουν στην πραγματική ζωή τους. Σε βαθμό πλέον που τους γίνεται ασαφές αν κάτι το διεξάγουν μέσα από το facebook ή μέσα από την πραγματική ζωή. Και αυτό προβάλλεται ως πρότυπο ζωής.
Δεν θεωρώ τον εαυτό μου συντηρητικό, και αν μη τι άλλο καταλαβαίνω πολύ καλά την κοινωνική σημασία του WEB 2.0. Ωστόσο εκνευρίζομαι απίστευτα όταν προσπαθούν να πασάρουν ως defacto τρόπο ζωής, την αλά facebook πλευρά της. Λυπάμαι δεν θα το αποδεκτώ, όχι ως άλλος αναχρονιστής, αλλά ως ένας πολέμιος των πολιτισμικών επιβολών.
Σχόλια