Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Κομίζοντας σκέψεις - Paul Feyerabend - Ενάντια στην Μέθοδο

0. Η επιστήμη είναι ουσιαστικά αναρχική δραστηριότητα.
1. Όταν περάσουν από το μυαλό μου κάποιες ασυνήθιστες ιδέες τις δοκιμάζω, και ο δικός μου τρόπος να τις δοκιμάζω είναι να τις σπρώχνω στα άκρα
2. Η κριτική μου και η έκκληση μου για αναρχισμό κατευθύνονται λοιπόν ενάντια και στους δύο, τον παραδοσιακό πουριτανισμό που υπάρχει στην επιστήμη και την κοινωνία και ενάντια στον "νέο", αλλά στην πραγματικότητα αιωνόβιο, πρωτόγονο Πουριτανισμό της "νέας" αριστεράς που βασίζεται πάντα στην οργή, την αχρήστευση, τον πόθο για εκδίκηση, αλλά ποτέ στην φαντασία.
3. Δεν υπάρχει ιδέα, όσο γελοία και αποκρουστική να είναι, που να μην έχει μία λογική πλευρά.
4. Προτιμώ να περιδιαβαίνω τον κόσμο των ιδεών με τον δικό μου ρυθμό αντί να καθοδηγούμαι από την ιεροτελεστία μία "ορθολογικής συζήτησης"
5. Όταν κάποιος προσπαθεί να λύσει ένα πρόβλημα στην επιστήμη ή οπουδήποτε αλλού πρέπει να έχει πλήρη ελευθερία και δεν πρέπει να περιορίζεται από αξιώματα και κανόνες
6. Καθώς η αποδοχή ή η απόρριψη μίας ιδεολογίας πρέπει να επαφίεται στο άτομο έπεται ότι ο χωρισμός της εκκλησίας από το κράτος πρέπει να συμπληρωθεί με το χωρισμό κράτους από την επιστήμη.
7. Είναι λογικό να εισηγούμαστε και να προσπαθούμε να διατηρήσουμε ζωντανές παράλογες σκέψεις.
8. Η μόνη αρχή που δεν αναχαιτίζει την πρόοδο είναι η αρχή: όλα επιτρέπονται
9. Δεν υπάρχει ιδέα, οσοδήποτε παλιά ή συγκεχυμένη που να μην είναι ικανή να βελτιώσει την γνώση μας.

Σχόλια

Ο χρήστης ΔΙΟΝΥΣΟΣ είπε…
Δεν ξέρω τι να πώ... και τι να γράψω..

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε