Διάβασα το παρακάτω στο κείμενο του Γάλλου ιστορικού Jacques Le Goff "Οι νοοτροπίες" από το βιβλίο "Το Έργο της Ιστορίας" (εκδόσεις Ράππα, Αθήνα 1975) και μου έκανε εντύπωση (άσχετο αλλά το κείμενο ήταν μεταφρασμένο στο πολυτονικό, συγκινήθηκα με τις μικρές καλοφτιαγμένες δασείες και υψηλές. Τι όμορφος ο τονισμός που χάθηκε!!).
Το παραθέτω:
Ο λόγος των ανθρώπων, όποιος και να είναι ο τόνος που εκφέρεται, της πειθούς, της συγκίνησης ή της έμφασης, δεν είναι τις περισσότερες φορές παρά ένα συνονθύλευμα από έτοιμες ιδέες, κοινούς τόπους, τετριμμένες απόψεις, ή ασυνήθιστη διέξοδος για τα λείψανα από κουλτούρες και νοοτροπίες διαφόρων προελεύσεων και διαφόρων εποχών.
Τα παραπάνω γραφόμενα με ανησυχούν. Σκέφτομαι ότι καθημερινά αναμασάω και εκφέρω πληροφορίες, γνώσεις, απόψεις όχι δικές μου αλλά άλλων. Τις περισσότερες δεν τις επεξεργάζομαι καν. Τις υιοθετώ όπως ακριβώς τρώω ένα μήλο. Το μυαλό δεν επεξεργάζεται πλέον την πληροφορία, δεν κρίνει. Δεν απαιτεί κάτι δύσκολο. Χρειάζεται την μασημένη τροφή, την εύκολη γνώση, την απλοϊκή και άχρηστη συνήθως πληροφορία.
Νιώθω άσχημα μετά από αυτό το κείμενο.
Το παραθέτω:
Ο λόγος των ανθρώπων, όποιος και να είναι ο τόνος που εκφέρεται, της πειθούς, της συγκίνησης ή της έμφασης, δεν είναι τις περισσότερες φορές παρά ένα συνονθύλευμα από έτοιμες ιδέες, κοινούς τόπους, τετριμμένες απόψεις, ή ασυνήθιστη διέξοδος για τα λείψανα από κουλτούρες και νοοτροπίες διαφόρων προελεύσεων και διαφόρων εποχών.
Τα παραπάνω γραφόμενα με ανησυχούν. Σκέφτομαι ότι καθημερινά αναμασάω και εκφέρω πληροφορίες, γνώσεις, απόψεις όχι δικές μου αλλά άλλων. Τις περισσότερες δεν τις επεξεργάζομαι καν. Τις υιοθετώ όπως ακριβώς τρώω ένα μήλο. Το μυαλό δεν επεξεργάζεται πλέον την πληροφορία, δεν κρίνει. Δεν απαιτεί κάτι δύσκολο. Χρειάζεται την μασημένη τροφή, την εύκολη γνώση, την απλοϊκή και άχρηστη συνήθως πληροφορία.
Νιώθω άσχημα μετά από αυτό το κείμενο.
Σχόλια