Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Σκηνές μίας πόλης

Σκηνή 1η

Αναμένωντας το λεωφορείο.

Μεσημέρι Σαββάτου αναμένω στην στάση το λεωφορείο για να βρεθώ στο κέντρο της Αθήνας για έναν καφέ. Στην στάση μπροστά βρίσκεται μία πλατφόρμα. Η προσθήκη της πλατφόρμας μέσα στον δρόμο είναι μία καλή ιδέα από πλευράς του ΟΑΣΑ διότι αφενός διευκολύνει την πρόσβαση στα άτομα με ειδικές ανάγκες αφετέρου αποτρέπει το παρκάρισμα μπροστά από την στάση. Περπάτησα πάνω - κάτω σε αυτήν την ξύλινη πλατφόρμα 20 λεπτά αναμένοντας το λεωφορείο της γραμμής, βλαστημώντας από μέσα μου για το γεγονός ότι βαριόμουνα να περπατήσω 7 λεπτά μέχρι το μετρό αλλά και σκεπτόμενος ότι άμα φύγω τώρα θα έρθει. Την έχετε ζήσει αυτήν την αναμονή? Τώρα θα έρθει ή να φύγω? Και αν φύγει τότε το βλέπεις να έρχεται. Στην προοπτική της ήττας να στρίψω στην γωνιά και το λεωφορείο να περάσει δαγκώθηκα και περίμενα.

Την αναμονή μου και την μοναξιά μου στην στάση την έσπασε ένα ζευγάρι ναρκομανών που ήρθαν δίπλα μου. Με τρόπο για να μην προκαλέσω καμία ένταση τους παρατηρούσα. Παρατηρούσα τα πρόσωπα τους. Παραμορφωμένα από την επίδραση των ναρκωτικών το έτειναν να μοιάζουν μεταξύ τους. Μάγουλα ρουφηγμένα, μάτια μισόκλειστα και απλανές βλέμμα, σάπια δόντια, ντύσιμο άθλιο. Μιλούσαν χρησιμοποιώντας μία "αργκό" των 20 λέξεων, βαριά, μάγκικη και γελοία. Ο άνδρας άνοιξε το μεγάφωνο του κινητού του (τελευταίας τεχνολογίας, κάποιος θα το έκλαιγε) από το οποίο ακουγόταν αμερικάνικη pop. Προφανώς δεν ενδιαφέρονταν αν ενοχλούν.

Ζωή διαλυμένη σέρνεται σε μία άθλια καθημερινότητα. Το λεωφορείο ήρθε να μεταφέρει ψυχές και σώματα.

Σκηνή 2η.

Πλατεία Εξαρχείων (βλέπε «πλατεία»). Στέκι διαδοχικά των αριστερών, των αναρχικών, των ναρκομανών.

Μία χρονική προσέγγιση. Η γειτνίαση με τα πανεπιστήμια (Μαθηματικό, Νομική, Φιλοσοφική, Χημείο, Πολυτεχνείο κλπ) είχε σαν συνέπεια η «πλατεία»να αποτελέσει πόλο έλξης για το μεσημεριανό διάλειμμα από τα μαθήματα και πεδίο βραδινής βόλτας για τους φοιτητές. Τα μπαράκια (μην ξεχνάμε ότι το rock βρήκε στα Εξάρχεια τον χώρο και τον τόπο να αναπτυχθεί), τα καφενεδάκια, τα μικρά ταβερνεία αλλά και τα μικρά διαμερίσματα – κουτιά της περιοχής αποτέλεσαν τόπο έλξης για την νεολαία από τα τέλη της δεκαετίας του 60 και μετά. Την δεκαετία του 60 και ειδικά του 70, κυρίως μετά την μεταπολίτευση η «πλατεία» αποτέλεσε τον πλέον ζωντανό πόλο έλξης για τον νεολαίο με πολιτικές ανησυχίες. Αποτέλεσε ένα ανοιχτό κοινοβούλιο όπου η Αριστερά είχε την πλειοψηφία. Στα διάφορα στέκια οι αριστεροί από όλες τις τάσεις συζητούσαν, διαφωνούσαν αλλά προ πάντως παίδευαν μυαλό και γλώσσα πάνω στα πολιτικά γεγονότα της εποχής. Στα rock bar και live της εποχής ακόνιζαν την ψυχή η μουσική του Σιδηρόπουλου, του Άσημου, του Παπακωνσταντίνου.

Την δεκαετία του 80 άρχισε η αλλαγή. Η «Αριστερά» ήρ(θ)ε (σ)την Εξουσία και οι αριστεροί άρχισαν να την εγκαταλείπουν την «πλατεία» για άλλες βορειότερες και πιο ποιοτικές πλατείες, γινόμενοι «χαλίφιδες» στην θέση του «χαλίφη», παίρνοντας και αυτοί μέρος στο μεγάλο «φαγοπότι», αφήνοντας πίσω τους "συντρίμμια". Σε αυτό συνετέλεσε και η σταδιακή αποχώρηση των πανεπιστημιακών σχολών προς την περιοχή του Ζωγράφου με συνέπεια να μην υπάρχει η ανανέωση με τους νέους φοιτητές, που άρχισαν να προτιμούν στέκια πιο κοντά στις σχολές τους.

Ποιοι έμειναν πίσω? Οι "λίγοι", οι απαίδευτοι, αυτοί που σύχναζαν για να οσμιστούν την αύρα της εποχής, που δεν κατανόησαν ότι τα ιδεώδη της αριστεράς ξεπεραστήκανε, που δεν καταλάβανε ότι τα πράγματα άλλαξαν, που δεν αντιλήφθηκαν ότι η αριστερά απαιτούσε μία νέα προσέγγιση. Μια αριστερά για την οποία μάχονταν χωρίς να έχουν διαβάσει για αυτήν, χωρίς να την καταλαβαίνουν. Αυτοί έμειναν μόνοι, περιχαρακώθηκαν γύρω από μερικά "ζόρικα" κείμενα, από λίγα σκληρά συνθήματα του Κροπότκιν. Αυτοί αποτέλεσαν την "μαγιά" της Αναρχίας συγκεντρώνοντας μαζί τους μερικούς "χουλιγκάνους" που αγαπούσαν το τόπι, μισούσαν τους "πλούσιους" και κατηγορούσαν την κοινωνία που μεγάλωσαν σε φτωχογειτονιές. Εύκολα οι παλιοί αριστεροί και νυν αναρχικοί, φύτεψαν στα μυαλά των χουλιγκάνων την έννοια της βίας ενάντια στην εξουσία και άρχισαν να τα κάνουν ρημαδιό που και πού.

Την δεκαετία του 90 ζήσαμε σκηνές σκληρού rock σε οδομαχίες, καταλήψεις μεταξύ των αναρχικών και της αστυνομίας. Η κατάσταση είχε ζορίσει αλλά για καλή τύχη της πολιτείας η βοήθεια ήρθε από κάπου αλλού. Τα ναρκωτικά. Όσο τραγικό και αν ακούγεται η διείσδυση των ναρκωτικών σήμανε και το τέλος της ελάχιστης πολιτικής σημασίας που είχε η "πλατεία". Έχασε την παραμικρή έννοια πλέον της πολιτικής ταυτότητας. Οι ελάχιστοι εναπομείναντες αναρχικοί απλά υπενθυμίζουν την ύπαρξη τους. Η αστυνομία δεν μπαίνει στο «άβατο» της «πλατείας». Κάνει δουλειά η «Η».

Στο διπλανό τραπέζι κάποιοι 50αρηδες έπιναν το καφεδάκι τους συζητώντας την πολιτική κατάσταση. Για πολλούς τα Εξάρχεια έχουν μία ρομαντική εικόνα. Τους θυμίζουν τα νεανικά ατίθασα χρόνια. Κατεβαίνουν από τα ΒΠ και ανεβαίνουν από τα ΝΠ για να θυμηθούν, να βρουν κάνα φίλο και να τα πουν. Κατά τις 1 ο ένας από αυτούς σηκώθηκε, τεντώθηκε και είπε: "άντε να πηγαίνω προς το σπίτι. Θα έχει μαγειρέψει η γυναίκα μου". Ο άλλος συγκατάνεψε, μάζεψαν την Ελευθεροτυπία και την Καθημερινή (ο φοβερός συνδυασμός του σύγχρονου «αριστερού») και πήγαν τον κατήφορο για το μετρό.

Γύρω μας οι μαύροι πωλούσαν DVD-cd (δε θέλω φίλε μου, τα κατεβάζω από το internet) και τα ναρκομάνια προσπαθούσαν να κρατηθούν στα πόδια τους ζητιανεύοντας κάνα εύρωπουλο. Η «πλατεία» πεθαίνει.

Σκηνή 3η

Η λαϊκή αγορά

Αργά το μεσημέρι, η λαϊκή τελειώνει. Εγώ περπατάω φορτωμένος με τις σακούλες προς την έξοδο της λαϊκής όταν πέφτω πάνω στην απίστευτη σκηνή. Μπροστά από ένα χαρτόκουτο στο οποίο ο μανάβης έχει πετάξει τα πορτοκάλια που δεν μπορεί να πουλήσει (τα περισσότερα σάπια) έχουν σκύψει τρείς μεγάλης ηλικίας κυρίες και ξεδιαλέγουν πορτοκάλια μέσα από τα σάπια, γεμίζοντας τις σακούλες τους. Μέσα από τα σκουπίδια του μανάβη, άνθρωποι πατάνε την αξιοπρέπεια α τους για μία σακούλα πορτοκάλια. Κουνάω το κεφάλι μου και προχωράω. Δεν μπορώ να βλέπω μεγάλους ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια για τροφή.

Σχόλια

Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Είσαι πάντως μοναδικός στην περιγραφή της ΑΠΛΗΣ καθημερινότητας......


Δημητράκης

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε