Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Βιομηχανίες μέσα στις πόλεις

Διάβαζα το άρθρο στο tvxs με θέμα τον θάνατο χιλιάδων κατοίκων μίας πόλης στην Ινδία από έκρηξη χημικού εργοστασίου μέσα στην πόλη (βλέπε εδώ) όταν το βλέμμα μου σηκώθηκε από την οθόνη του υπολογιστή και παρατήρησε τον άσπρο καπνό που υψωνόταν από την καμινάδα ενός εργοστασίου μέσα στο κέντρο της Αθήνας.
Η Αθήνα είναι μία τριτοκοσμική πόλη. Αυτό είναι βέβαιο από όλες τις απόψεις ειδικά αν έχεις επισκεφτεί Ευρωπαϊκές πόλεις. Μέσα σε όλα τα άλλα (άθλια ρυμοτομία, πανάθλιες πολυκατοικίες, ελάχιστο πράσινο, ανυπαρξία πολιτισμικού κέντρου, γκετοποιήσεις κ.α.) έχει και βιομηχανίες μέσα στην πόλη να επιβαρύνουν το περιβάλλον. Αναφέρομαι στην βιομηχανική περιοχή του Ελαιώνα.
Παρά το γεγονός ότι υπήρξε το προεδρικό διάταγμα του 1995 για την μετατροπή του Ελαιώνα σε πάρκο, παρά την αλλαγή του με την Διπλή ανάπλαση για την μετατροπή του σε αθλητικό κέντρο, ο Ελαιώνας συνεχίζει να φιλοξενεί βιομηχανική δραστηριότητα επιβαρύνοντας περισσότερο το ήδη καταπονημένο περιβάλλον της πρωτεύουσας.
Τι πιο λογικό, όταν έχεις διαμορφωμένες βιομηχανικές ζώνες, να απαιτηθεί η μετεγκατάσταση των επιχειρήσεων εκεί. Ωστόσο το λογικό και η κοινωνία στην Ελλάδα είναι δύο έννοιες που δεν διαλειτουργούν (όπως θα έλεγαν και οι πληροφορικοί).
Παραμένουν οι βιομηχανίες στον Ελαιώνα, πολλές από αυτές χωρίς περιβαλλοντολογικές άδειες, συνεχίζοντας να επιβαρύνουν την ατμόσφαιρα της πόλης και να κάνουν όλο και πιο δύσκολη την διαβίωση των πολιτών.
Και να σημειώσω. Ο Ελαιώνας είναι μόλις 5 λεπτά από το Σύνταγμα. Στο κέντρο της πόλης των Αθηνών.
Και ο καπνός των φουγάρων συνεχίζει να ανεβαίνει στον ουρανό της πόλης, μίας πόλης που βυθίζεται σε μία συνεχή παρακμή.

Σχετικά άρθρα - ιστοχώροι για τον Ελαιώνα:

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε