Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Ο "Θρασύβουλας"

Οι μικρές καθημερινές απολαύσεις περιλαμβάνουν σίγουρα το να συναντάς και να διαλέγεσαι με ανθρώπους. Ειδικά δε αν αυτοί είναι λίγο περίεργοι. Η ιστορία είναι λίγο παλία αλλά έχει ένα μικρό ενδιαφέρον. Ιδού λοιπόν το στόρυ. Τετάρτη απόγευμα, Μεγάλη Τετάρτη, μαζί με το Σ. τον Β. και τον Γ. κατηφορίσαμε κατά το Μοναστηράκι να πιούμε ένα καφέ. Ο κόσμος διάβαινε τον πεζόδρομο και όντας σίγουρος για το βέλτιστο στέκι κατεύθυνα τους φίλους μου πρός τα εκεί, στην "'Ωρα την καλή". Αναρχοαυτόνομο καφέ μέσα στον ορυμαγδό των τουριστικο-μάγαζων και των λαιφ σταιλ νεο-ταβερνών μου γυάλισε το μάτι μία πρότερη φορά και αποφάσισα:-> εκεί θα πάμε για καφέ.
Καθόμαστε και έρχεται το παλικάρι να παραγείλουμε. Βλέμμα απλανές, στάση σώματος κλείνουσα προς τα εμπρός, μια φιλοσοφίζουσα αλλά απλοική argo γλώσσα. Η πρώτη ατάκα κατά την παραγελία κάλιστα θα μπορούσε να μπεί σε σενάριο του Περάκη (παλιού καλού Περάκη εννοείται). "Τι θα πάρετε;" "Εναν φραπέ παρακαλώ", λέγω. "Το ίδιο" λέει ο Γ. "Εναν διπλό ελληνικό" συντάσει το Β. "Έναν freedo cappuccino" αντιτάσει ο Σ. Στο άκουσμα αυτού του ξενόφερτου νερο-μπλούμ ο "Θρασύβουλας" (τον ονοματίζω έτσι ορμώμενος από έναν ρόλο καφετή - φιλόσοφου που είχε πάιξει ο Βεγγος σε μία παλιά Ελληνική ταινία) θολώνει. Στρεσάρει το βλέμμα του στον Σ. απλώνει το χέρι του κάνοντας ένα νεύμα άρνησης και εκστομίζει την ατάκα: "Εσύ φιλαράκο έχεις κάνει λάθος μαγαζί. Εδώ έχουμε από ελληνικό μέχρι φραπέ. Οι φίλοι σου κάτι ξέρουν". Ο Σ. έμεινε κάγκελο. Κάγκελο μείναμε και εμείς. Τελικά παρήγγειλε και ο Σ. έναν φραπέ (ξέπλυμα για την ακρίβεια). Οι παρεμβάσεις όμως του "Φρασύβουλα" συνεχίστηκαν, γραφικές, άσχετες με την συζήτηση και εννίοτε κουραστικές. Το τέλος όμως της συνάθροισης μας επιφύλασε μία δυσάρεστη έκπληξη. Όταν πληρώσαμε δεν αφήσαμε μπουρμπουαρ. Έχωντας σηκωθεί και προχωρήσει και αντιλαμβανόμενος ο "Θρασύβουλας" ότι δεν έχει μπουρμπουαρ άρχισε να ωρύεται στον Πεζόδρομο με μία στεντώρια φωνή (απορώ πως του βγήκε μέσα στην νωθρότητα που τον κατείχε): "Τα οδοιπορικά του σερβιτόρου ρε". Μείναμε κάγκελο τον κυττάξαμε, μας κύτταξε κουνώντας το κεφάλι και είπε: "Καλά, άντε και καλό Πάσχα". Αλληλοκυτταχτήκαμε, κουνήσαμε το κεφάλι, δεν μιλήσαμε και συνεχίσαμε να περπατάμε ενώ όλοι, μάλλον, σκεφτήκαμε ότι ένα 50 λεπτο το άξιζε τουλάχιστον για τις ατάκες.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε