Ένα ακίνδυνο παραμύθι

Ο γιος μου θέλει κάθε βράδυ να του λέω παραμύθια. Όχι να τα διαβάζω, να τα δημιουργώ και να του τα λέω. Μου αναφέρει δυο - τρία αντικείμενα και θέλει να δημιουργήσω παραμύθια από αυτά.

Δεν είμαι ο καλύτερος παραμυθάς, αλλά καταβάλω προσπάθειες να το κάνω….

Το παραμύθι που του διηγήθηκα και το οποίο μοιράζομαι μαζί σας είναι ένα παραμύθι εξάρτησης και καταπίεσης το οποίο είχε ως  ευτυχή κατάληξη, την κατανόηση και την αλληλεγγύη και τη συνεργασία  Είναι το παραμύθι του μολυβιού, της γόμας και της ξύστρας....

"Το μολύβι ένιωθε υπέροχα. Αποτύπωνε στο χαρτί λέξεις, δημιουργούσε προτάσεις, κατέληγε σε συμπεράσματα, προσπαθούσε να φτάσει στην αλήθεια, ήταν το μέσο για την γραφή. Καμάρωνε για αυτό. Δίπλα του υπομονετικά στέκονταν οι δύο βοηθοί του, η γόμα και η ξύστρα, αναμένοντας πότε θα τους αναζητούσε για να του παρέχουν τις υπηρεσίες του.

Το μολύβι σταματούσε που και που και με την ματαιοδοξία που το κατείχε απευθυνόταν στους βοηθούς του με μειωτικά λόγια, λόγια που πλήγωναν την αξιοπρέπεια των δυο αυτών αντικειμένων.

"Εσείς είστε για να εξυπηρετείτε το μέγιστο έργο μου, τη γραφή. Είστε ανίκανοι να επιτελέσετε οποιοδήποτε άλλο έργο, ανίκανοι να υπάρξετε χωρίς εμένα, η δική μου εργασία δημιούργησε την ανάγκη σας και άμα πεθάνω θα πεθάνετε μαζί μου*," έλεγε το μολύβι κυττώντας τους δύο βοηθούς του αφ’ υψηλού.

Το μολύβι συνέχισε να γράφει, ενώ από την πλευρά των άλλων δύο υπήρχε έντονη δυσφορία και συζήτηση.

Κάποια στιγμή το μολύβι έκανε ένα λάθος  Διέταξε από την γόμα έρθει. "Γόμα, έλα γρήγορα να επιτελέσεις το μόνο έργο για το οποίο είσαι ικανή, να διαγραφείς τα λάθη μου." 

Η γόμα κύτταξε την ξύστρα με απόγνωση και ξεκίνησε να επιτελέσει το έργο της. Αλλά ξαφνικά λίγο πριν φτάσει στο χαρτί, σταμάτησε. Κύτταξε τον μολύβι, έκανε ένα βήμα πίσω και του είπε: "Δεν θα σε υπηρετήσω σήμερα. Δεν θα σε υπηρετήσω ξανά όσο υποτιμάς το έργο μου. Μπορεί να μην δημιουργώ σαν και εσένα, αλλά το έργο που επιτελώ είναι σημαντικό  επιθυμώ να μου συμπεριφέρεσαι με σεβασμό". και πήγε πίσω στην ξύστρα δίπλα η οποία της ένευσε επιδοκιμαστικά. Το μολύβι εκνευρίστηκε. "Είσαι αχάριστη" της είπε. "Θα μου το πληρώσεις ακριβά. Θα δεις την βία της εξουσίας." συνέχισε. 

Εκνευρισμένο όπως ήταν μουτζούρωσε το λάθος και το έγραψε σωστά. Συνέχισε την γραφή αλλά ήταν φοβερά εκνευρισμένο και το γράψιμο γινόταν όλο και πιο απρόσεχτο και βαθύ. 

Η πίεση που ασκούσε γράφοντας δεν άργησε να έχει ένα καταστροφικό αποτέλεσμα. Σε ένα δύσκολο γύρισμα της μύτης του, αυτή έσπασε. Το μολύβι την κύτταξε και διέταξε την ξύστρα να έρθει να αποκαταστήσει την ζημιά. "Ξύστρα έλα γρήγορα να ξύσεις την μύτη μου να συνεχίσω το δημιουργικό μου έργο, αυτό της γραφής" της είπε. Η ξύστρα όμως δεν κινήθηκε  Το μολύβι εκνευρισμένο της φώναξε: "Μήπως δεν άκουσες άχρηστο αντικείμενο  έλα να επιτελέσεις την μόνη εργασία για την οποία είσαι άξια" της είπε υποτιμητικά.

Η ξύστρα τον κύταξε και αποκρίθηκε: "Σε αυτόν τον κόσμο κάθε αντικείμενο μικρό η μεγάλο επιτελεί ένα έργο, μικρο η μεγάλο. Ο σεβασμός στην εργασία αποτελεί σημαντικό στοιχείο για την εργασιακή αρμονία. Τα βοηθητικά αντικείμενα δεν είναι υποδεέστερα αντικείμενα, αλλά συνεργαζόμενα με αντικείμενα όπως εσύ συμβάλουν στην επιτέλεση ενός σημαντικού έργου. Αποφασίσαμε να μην σε βοηθήσουμε ξανά αν συνεχίζεις να μη σέβεσαι το έργο μας".

Η ξύστρα γύρισε πίσω δίπλα στην γόμα περιμένοντας την απόκριση του μολυβιού.

Το μολύβι ξεφύσηξε. Κύτταξε το χαρτί στο οποίο είχε γράψει, κύτταξε την σπασμένη μύτη του. Συνειδητοποίησε ότι δεν μπορεί να γράψει πλέον. Είδε τους δύο βοηθούς του και στο βλέμμα του δεν έβλεπε δύο υπηρέτες αλλά δύο συντρόφους. Έκανε μία κλίση προς τα εμπρός και μιλώντας σίγα και με ευγένεια τους είπε.

"Έχετε δίκιο. Χωρίς εσάς είμαι ένα τίποτα. Εσείς μου δίνεται αξία, εσείς μου συμπαραστέκεστε στο δύσκολο έργο που επιτελώ, σύντροφοι στην δουλεία μου, κάνοντας την δική σας δουλειά  αυτή την αθόρυβη δουλειά, να δίνει αξία στο έργο μου. Σας ζητώ συγνώμη."

Η γόμα και η ξύστρα ικανοποιημένες, κυττάχτηκαν και ξεκίνησαν να επιτελέσουν το καθήκον τους, και να συνεχιστεί η γραφή.

*Σημείωση του γράφοντος: Τα μολύβια πεθαίνουν. Την σύγχρονη εποχή όλο και περισσότερο  εγκαταλείπουμε το μολύβι και το αντικαθιστούμε με τον υπολογιστή, το κινητό, την ταμπλέτα. Η εποχή της γραφής δείχνει να περνά. Σταδιακά βαίνουμε στην εποχή της πληκτρολόγησης. Τα σύγχρονα παιδιά πρώτα μαθαίνουν να σκρολάρουν σε μία οθόνη και μετά να γράφουν. Αν δείτε δε τον τρόπο γραφής των νέων θα απογοητευθείτε. Δεν υπάρχει καλλιγραφία  κανένας δεν την προσέχει διότι απλά δεν είναι χρήσιμη. Όλα θα γράφονται με το πληκτρολόγιο.