με αφορμή τα Manolo Blahnik
Είμαι από τους πρώτους αναγνώστες της free press Athens Voice και οφείλω να ομολογήσω ότι η κουλτούρα που διαπνέει την εφημερίδα ανταποκρίνεται στην δική μου. Το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας με βρίσκει σύμφωνο. Σε ένα μεγάλο βαθμό με ικανοποιεί και το άλλο free έντυπο, η Lifo. Αν και είναι περισσότερο lifestyle έντυπο εντούτοις αρέσκομαι να την διαβάζω. Ενημερώνομαι περισσότερο από αυτά τα έντυπα, από ότι από οπουδήποτε αλλού. Περιμένω την κάθε Πέμπτη το πρωί να πάρω την κόπια που μου αντιστοιχεί και την διαβάσω μέχρι την Κυριακή.
Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι να πάψουν τα έντυπα αυτά να έχουν τον alternative χαρακτήρα τους. Να καταλήξουν σαν το Κλικ των 90's, του οποίου η γραφή ενέπνευσε και προκάλεσε, έφερε την διαφορετικότητα, για να καταλήξει να υιοθετηθεί από όλους, να αναπαραχθεί κακόγουστα και να χάσει το ιδιαίτερο κοινό που είχε, να γίνει ένα με την μάζα και οι ιδρυτές του να πλουτίσουν.
Στην Athens Voice τις προάλλες διάβασα ένα άρθρο για την παιδεία, όπου μεταξύ άλλων ο συντάκτης του κειμένου αναφέρθηκε στα Μανόλο Μπλάνικ?? μίας δημοσιογράφου. Ενώ όλο το κείμενο ήταν κατανοητό σε αυτό το σημείο κόλλησα. Τι είναι τα Μανόλο Μπλάνικ??. Για ποιο λόγο εγώ θα πρέπει να γνωρίζω τι είναι? Για ποιο λόγο θα πρέπει να παρεμβληθεί σε ένα κατά λοιπά προσιτό κείμενο μία έκφραση που θα διαχωρίζει τον συγγραφέα από τον αναγνώστη. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο εντόπισα την εν λόγω φίρμα (Manolo Blahnik: http://www.style.com/manolo/home_flash.html) και κατανόησα το σκωπτικό του κειμένου στην Athens voice (http://www.athensvoice.gr/).
Όμως οι αναμνήσεις της παρακμής του Κλικ άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου όταν όλο και περισσότερες lifestyle εκφράσεις εντάσσονταν στο κείμενο αναγκάζοντας το αναγνωστικό κοινό που δεν κατείχε την lifestyle argo να απομακρύνεται (και καλά κάναμε) από το έντυπο αυτό και όλα τα υπόλοιπα mainstream lifestyle σκουπιδο-περιοδικά με την δήθεν-κάποιος-είμαι σύνταξη άρχισαν να πέρνουν την κατρακύλα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και με τα free press. Όσον αφορά τον τίτλο του post για να αναλυθεί επαρκώς απαιτείται μία εργασία.
Είμαι από τους πρώτους αναγνώστες της free press Athens Voice και οφείλω να ομολογήσω ότι η κουλτούρα που διαπνέει την εφημερίδα ανταποκρίνεται στην δική μου. Το μεγαλύτερο μέρος της αρθρογραφίας με βρίσκει σύμφωνο. Σε ένα μεγάλο βαθμό με ικανοποιεί και το άλλο free έντυπο, η Lifo. Αν και είναι περισσότερο lifestyle έντυπο εντούτοις αρέσκομαι να την διαβάζω. Ενημερώνομαι περισσότερο από αυτά τα έντυπα, από ότι από οπουδήποτε αλλού. Περιμένω την κάθε Πέμπτη το πρωί να πάρω την κόπια που μου αντιστοιχεί και την διαβάσω μέχρι την Κυριακή.
Αυτό όμως που με ανησυχεί είναι να πάψουν τα έντυπα αυτά να έχουν τον alternative χαρακτήρα τους. Να καταλήξουν σαν το Κλικ των 90's, του οποίου η γραφή ενέπνευσε και προκάλεσε, έφερε την διαφορετικότητα, για να καταλήξει να υιοθετηθεί από όλους, να αναπαραχθεί κακόγουστα και να χάσει το ιδιαίτερο κοινό που είχε, να γίνει ένα με την μάζα και οι ιδρυτές του να πλουτίσουν.
Στην Athens Voice τις προάλλες διάβασα ένα άρθρο για την παιδεία, όπου μεταξύ άλλων ο συντάκτης του κειμένου αναφέρθηκε στα Μανόλο Μπλάνικ?? μίας δημοσιογράφου. Ενώ όλο το κείμενο ήταν κατανοητό σε αυτό το σημείο κόλλησα. Τι είναι τα Μανόλο Μπλάνικ??. Για ποιο λόγο εγώ θα πρέπει να γνωρίζω τι είναι? Για ποιο λόγο θα πρέπει να παρεμβληθεί σε ένα κατά λοιπά προσιτό κείμενο μία έκφραση που θα διαχωρίζει τον συγγραφέα από τον αναγνώστη. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο εντόπισα την εν λόγω φίρμα (Manolo Blahnik: http://www.style.com/manolo/home_flash.html) και κατανόησα το σκωπτικό του κειμένου στην Athens voice (http://www.athensvoice.gr/).
Όμως οι αναμνήσεις της παρακμής του Κλικ άρχισαν να έρχονται στο μυαλό μου όταν όλο και περισσότερες lifestyle εκφράσεις εντάσσονταν στο κείμενο αναγκάζοντας το αναγνωστικό κοινό που δεν κατείχε την lifestyle argo να απομακρύνεται (και καλά κάναμε) από το έντυπο αυτό και όλα τα υπόλοιπα mainstream lifestyle σκουπιδο-περιοδικά με την δήθεν-κάποιος-είμαι σύνταξη άρχισαν να πέρνουν την κατρακύλα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα συμβεί το ίδιο και με τα free press. Όσον αφορά τον τίτλο του post για να αναλυθεί επαρκώς απαιτείται μία εργασία.
Σχόλια
.. αν και δεν έχω αντίρρηση μερικών έξυπνα τοποθετημένων references, όπως αυτό που περιγράφεις. Δεν με χαλάνε - να τώρα έμαθα αυτά τα περίεργα παπούτσια
(Βέβαια και που το έμαθα.. αναρωτιέμαι αν κάνει διαφορά)
Ερώτηση: ο αρθρογράφος, γιατί πιστεύουμε ότι χρησιμοποίησε (προσέθεσε) το reference?
Σχετικά με την απορρόφηση του alternative από το mainstream πρέπει να σημειώσω ότι το mainstream λαμβάνει από το alternative μόνο τα στοιχεία εκείνα που μπορούν να εμπορευματοποιηθούν. Ο Τσε είναι alternative αλλά τον φοράς σαν μπλούζα, το rock το ίδιο αλλά την παντρέψαμε με το mainstream μπουζουκο-pop, τα Εξάρχεια είναι alternative αλλά και η Σκούφα τους μοιάζει πλέον, τα graffity το ίδιο αλλά πληρώνουν στου Psyri για να διακοσμούν τους τοίχους, οι Nirvana είναι αλλά το smells like teen spirit παίζεται μαζί με την Κελυ Κελεκίδου
για την ελλάδα τα Μανόλος είναι alternative κατά μία έννοια. δεν πωλούνται. γενικότερα δε είναι τόσο ακριβά που αποτελούν statous symbol, ή style symbol και ουχί σημεία απλού lifestylistic τρόπου ζωής!