Εικόνα 1η
Σαββάτο μεσημέρι στην γωνία της Κοραή με την οδό Σταδίου στο κέντρο της πόλης. Ο άστεγος-ναρκομανής σε άθλια κατάσταση βρίσκεται ξαπλωμένος μπροστά από την είσοδο μίας τράπεζας, ανάσκελα πάνω στο πεζοδρόμιο με το κεφάλι του να ακουμπά σε ένα άθλιο κουβάρι ρούχων. Δεν καταλαβαίνεις αν κοιμάται ή αν πεθαίνει. Το πρόσωπό του το χτυπάει ο ήλιος και στα χείλη του κρέμεται ένα σβηστό τσιγάρο. Οι περαστικοί τον ρίχνουν ένα βιαστικό βλέμμα σαν να μην υπάρχει και τον προσπερνούν. Αυτό κάνω και εγώ, αλλά την στιγμή που περνάω από μπροστά του μία κίνηση ενός πολίτη με σταματά. Ένας ασπρομάλλης κύριος σταματά μπροστά μου, βγάζει μία φωτογραφική μηχανή και αρχίζει να αποτυπώνει την τραγική κατάσταση του άστεγου. Παρακολουθώ την σκηνή. Σε λίγο πλησιάζει και ένας νέος με μία φωτογραφική μηχανή καλύτερη από του ασπρομάλλη. Περιμένει υπομονετικά να τελειώσει ο πρεσβύτερος και μόλις το κάνει παίρνει και αυτός θέση και αρχίζει τις φωτογραφίες του κακόμοιρου μοντέλου. Απομακρύνομαι. Φαντάζομαι ότι αν οι συγκεκριμένοι είναι επαγγελματίες θα βγάλουν κάποια χρήματα από τις φωτογραφίες του κακομοίρη. Αυτός θα συνεχίζει να μην υπάρχει μέχρι....
Εικόνα 2η
Απόγευμα καθημερινής στο μετρό. Βρίσκομαι στην αποβάθρα και δίπλα μου πλησιάζει ένα ζευγάρι με το μικρό του. Το ζευγάρι δείχνει σαν να έχει βγει από την αποτοξίνωση. Τα πρόσωπα τους δείχνουν παραμορφωμένα από την χρόνια χρήση. Η συμπεριφορά τους είναι σαν τα ζώα. Φωνάζουν ο ένας στον άλλο και βρίζονται. Και δίπλα είμαι όμορφο μικρό αγόρι που απλά τους παρακολουθεί. Ο άνδρας την κατηγορεί και πηγαίνει πέρα δώθε στην αποβάθρα βρίζοντας. Αυτή κρατά τον μικρό αγκαλιά και του απαντά με αντίστοιχο τρόπο και χρησιμοποιώντας αυτήν την περίεργη αθηναϊκή λαϊκή αργκό. Ο μικρός έχει κολλημένο το βλέμμα στο πάτωμα σαν να θέλει να ανοίξει η γη να τον καταπιεί. Τι ατυχία να έχει αυτούς τους γονείς. Τον παρατηρώ, μία νησίδα νηνεμίας στην θύελλα των γονιών του. Πόσο γαλήνιος και ήρεμος είναι, σαν να θέλει να αποδιώξει αυτό που του συμβαίνει.. Αντιλαμβάνεται το βλέμμα μου και με παρατηρεί έντονα. Του χαμογελάω και κατεβάζει τα μάτια ντροπιασμένο.
Δεν αντέχω να τους βλέπω, μακάρι να μπορούσα να το βοηθήσω αυτό το παιδί.
Τι μέλλον άραγε να του επιφυλάσσει η ζωή με τέτοιους γονείς. Απομακρύνομαι από εκείνο το σημείο. Νιώθω ανήμπορος.
Αναρωτιέμαι, που είναι η πολιτεία, η κοινωνία, η πρόνοια για αυτό το παιδί; Σε τι χώρα ζούμε επιτέλους;
Σχόλια