Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Από τον Picasso στον κακο-Miro (συνέχεια από το προηγούμενο)

Απορώ με την miro-λατρεία των κατοίκων της Βαρκελώνης για τον καταλανό ζωγράφο Miro. Μιλιούνια ο κόσμος, πιτσιρίκια από τα σχολεία συνωστίζονταν στις αίθουσες "θαυμάζοντας" αυτόν τον απατεώνα της ζωγραφικής.
Ποτέ άλλοτε δεν έχω εξαπατηθεί τόσο οικτρά, να νιώθω αποσβολωμένος στο μέσον μίας αίθουσας κατάμεστης από κόσμο, να κοιτάω τα άθλια δημιουργήματα του και να σκέφτομαι "τι κάνω εγώ εδώ". Είναι η "φτήνια" στην δουλειά του, οι γραμμές και η οι πινελιές έτσι που τις πετούσε στον καμβά που σε απωθούν και σε θυμώνουν.
Σε θυμώνουν είπα? Για περίμενε. Ας το σκεφτώ καλύτερα. Τι είναι έργο τέχνης? Ας δώσουμε έναν ορισμό.
Ορισμός 1: Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία
(καμία σχέση με τον Miro)
Ορισμός 2: Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί (ομορφιά έγραψα? ΚΑΜΙΑ σχέση με τον Miro).
Θα μου πείτε ότι σε ένα έργο τέχνης παίζει ρόλο και η διάσταση του καλλιτέχνη, η σχέση αμεσότητας ή αυθεντικότητας με την ιδιοσυστασία του δημιουργού. Α!! μάλιστα. Δηλ. οι πίνακες απεικονίζουν την ψυχοσύνθεση και την προσωπικότητα του καλλιτέχνη. Φοβερό το επιχείρημα των υποστηρικτών του: Ο Miro ζωγράφιζε αυτό που τον εξέφραζε και όχι αυτό που έβλεπε.
Εγώ δεν άντεξα άλλο. Η ασχήμια όντως με ευαισθητοποίησε, ένιωσα να πνίγομαι εκεί μέσα. Ότι και να ήταν αυτό που εξέφραζε ο Miro, εγώ το εκλάμβανα ώς βλακεία. Έπρεπε να βγώ έξω. Υπήρξε τέτοιος ο εκνευρισμός μου που στην προσπάθεια να απαγκιστρωθώ από το περιβάλλον αυτό, παραλίγο να πατήσω ένα πιτσιρίκι.
Εντάξει είμαι υπερβολικός, το ομολογώ, αλλά με το φτωχό, σε θέματα περί τέχνης αλλά αν μη τι άλλο λογικό σε θέματα κόστους ωφέλειας, μυαλό μου δεν μπορώ να αντιληφθώ πως ένας "καλλιτέχνης" μπορούσε να πουλάει τόσο ακριβά τις μουτζούρες του. Και όχι μόνο αυτό αλλά να γίνει και τόσο διάσημος έτσι ώστε να στηθεί και ένα μουσείο που να τις εκθέτει.
Αποδέχομαι την ευκολία του Picasso ο οποίος από ένα σημείο και πέρα θεωρούσε ότι σημαντικότερο από το έργο του είναι η υπογραφή του. Το έκανε για τα λεφτάκια ρε παιδί μου. Τουλάχιστον όμως πρόλαβε και έκτισε το όνομα του πάνω σε εξαίσια έργα.
Αυτός όμως ήταν εξαρχής απαράδεκτος. Πίνακες, εγκαταστάσεις, γλυπτά των 5 λεπτών. Βιοτεχνική παραγωγή κακογουστιάς.
Τέλος πάντων, αν είναι να θεωρούν οι καταλανοί τόσο σημαντικό καλλιτέχνη τον Miro τότε θα πρέπει να πληρώνουν τους τουρίστες να έρχονται να τον δουν. Για την ψυχική ταλαιπωρία.

Αναφορές:
Ιστορία της Τέχνης, Γ' Ενιαίου Λυκείου, Οργανισμός Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων, Αθήνα 2004.

Μουσείο Miro στην Βαρκελώνη: http://www.bcn.fjmiro.cat/
Wikipedia article: http://en.wikipedia.org/wiki/Joan_Mir%C3%B3

Σχόλια

Ο χρήστης hnikol είπε…
Χαμογέλασα διαβάζοντας το κείμενό σου, όχι γιατί δεν σου αρέσει ο Miro, ενώ εμένα είναι ο αγαπημένος μου. Χαμογέλασα σκεπτόμενη πόσο διαφορετικά συναισθήματα δημιουργούν τα ίδια έργα σε διαφορετικούς ανθρώπους. (αυτό επεκτείνεται και σε άλλους τομείς της ζωής εκτός τέχνης βέβαια)
Σε εμένα κατά μεγάλο ποσοστό ήταν η τέχνη του Miro με έκανε να ενδιαφερθώ για την τέχνη γενικότερα.
Αριθμώντας αντίθετα τους ορισμούς, ξεκινώντας από "Έργο τέχνης - αυτό που γίνεται πηγή καθαρής απόλαυσης του κάλλους και της ομορφιάς που ευαισθητοποιεί" φαίνεται ότι σε εμένα τα έργα του Miro λειτούργησαν ακριβώς έτσι - εδώ γίνεται φανερή η υποκειμενικότητα "του κάλλους και της ομορφιάς" που γράφεις.
Συνεχίζοντας με το "Τέχνη - κάθε δραστηριότητα σύνθεσης που απαιτεί δεξιοτεχνία" έχω να πω ότι πολλά φαινομενικά "απλά" ή "εύκολα" έργα κρύβουν μεγάλης διάρκειας μελέτη πάνω στο θέμα. Η δεξιοτεχνία δεν έγκειται (κατά τη γνώμη μου πάντα) μόνο στο τεχνικό μέρος, αλλά και στην προετοιμασία που απαιτείται για να ξεκινήσει η αποτύπωση της σκέψης στον καμβά.

Αυτά!
Ο χρήστης aalou είπε…
εδώ σε βρίσκω αδελφέ ολίγον πίσω στη ζωγραφική

μελέτησε τι προσπαθούσε να πετύχει ο Σεζάν και μετά μελέτησε κυβισμό θεωρητικά. Ύστερα ξανακοίτα τα έργα του Πικάσο

(free tip)

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τι είναι Προσήνεια

Τα άτομα που ανήκουν σε αυτή την κατηγορία χαρακτηρίζονται κυρίως από την αγάπη και το ενδιαφέρον που δείχνουν στον συνάνθρωπο τους. Δείχνουν μεγάλη ευαισθησία απέναντι στον ανθρώπινο πόνο και πάντοτε δείχνουν μεγάλη θέληση για συνεργασία με τους γύρω τους. Εμπιστεύονται εύκολα τους άλλους ενώ πολύ σπάνια κάνουν κακή κριτική για άτομα που γνωρίζουν. Είναι άτομα που προσπαθούν και αποφεύγουν τις συγκρούσεις ενώ όταν έχουν διαφορές με άλλους προσπαθούν να βρουν μια συμβιβαστική λύση. Συνήθως Δεν τους αρέσει να μιλούν πολύ για τον εαυτό τους καθώς πιστεύουν ότι οι ίδιες τους οι πράξεις είναι αυτές που αναδεικνύουν την προσωπικότητα τους.

Φεουδαρχία, μια μεσαιωνική νοοτροπία

Εισαγωγή Ο J. Le Goff στο κείμενο του για την «Ιστορία των νοοτροπιών» αναρωτιέται: «Η φεουδαρχία, πάλι, τι είναι; Ένα σύνολο θεσμών, ένας τρόπος παραγωγής, ένα κοινωνικό σύστημα, ένας τύπος στρατιωτικής οργάνωσης; [1] » Ο Κ. Ράπτης αναφέρει ότι «ο όρος φεουδαλισμός χρησιμοποιήθηκε μεταγενέστερα και όχι από τους Ευρωπαίους του Μεσαίωνα για να δηλώσει ένα σύστημα σχέσεων μεταξύ των ανθρώπων σε προσωπική βάση [2] ». Ο δε D. Nicholas [3] εκφράζει την άποψη ότι η φεουδαρχία δεν μπορεί να οριστεί ως «σύστημα». Αντίθετα προτιμά χρησιμοποιήσει τον όρο «φεουδαρχικές σχέσεις» ή «φεουδαρχικός δεσμός» ως πλαίσιο ρύθμισης των ανθρωπίνων σχέσεων όπου βασικό χαρακτηριστικό αποτελεί η υποτέλεια, «ο προσωπικός δεσμός ενός υποτελούς με έναν άρχοντα [4] ». Νοοτροπία τι είναι; Σύμφωνα με την λεξικογραφική ανάλυση στο κείμενο του J. Le Goff η νοοτροπία «δηλώνει το συλλογικό χρωματισμό του ψυχισμού, τον ιδιαίτερο τρόπο που νιώθει και σκέφτεται ένας λαός, μία ορισμένη ομάδα ανθρώπων [5] ». Σκοπός αυτή

Η σύγχρονη εποχή σύμφωνα με τους Bauman και Giddens

1. Εισαγωγή. Η νεωτερικότητα και η ύστερη νεωτερικότητα (ή κατά άλλους μετανεωτερικότητα ) αποτελούν δύο όρους στην κοινωνιολογική επιστήμη για τους οποίους καταναλώθηκε σημαντική πνευματική εργασία για τον προσδιορισμός τους. Αν θέλαμε να προσδιορίσουμε χρονικά τις δύο περιόδους θα τοποθετούσαμε την νεωτερικότητα από τον 15ο αιώνα έως και το 1945 με δομικά στοιχεία τον Διαφωτισμός, της πολιτικές επαναστάσεις, την βιομηχανική επανάσταση, την επιστημονική επανάσταση και το καπιταλιστικό σύστημα. Η ύστερη νεωτερικότητα αρχίζει από το 1945 και μετά με κύρια στοιχεία την κοινωνία της αφθονίας, την παγκοσμιοποίηση, την ανάπτυξη των μέσων μαζικής επικοινωνίας, την αλλαγή των χωρικών και χρονικών συντεταγμένων, τις συναλλαγές, την κινητικότητα του κεφαλαίου. Στο πλαίσιο της συγκεκριμένης εργασίας θα αναφερθούμε στον τρόπο με τον οποίο ερμήνευσαν οι κοινωνιολόγοι Zygmunt Bauman (κεφάλαιο 2) και Anthony Giddens τις δύο αυτές περιόδους (κεφάλαιο 3). 2. Οι θέσεις του Bauman για την νεωτε